Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

30/12/09

"Μια θνητή αυγή"




Σαν διχασμένο το εγώ
ν' αργοκυλάει
στη χαραμάδα της ζωής
που αργοσβήνει
μέσα σε φώτα υστερίας
και αλκοόλ
πόσα σου έδωσα ζωή
και πόσα σβήνεις
με κιμωλία αίμα
σαν ντεκόρ
να βάφω
υποσχέσεις πια ληγμένες
σε έρωτες που ζήτησαν
τη γη των αθανάτων
στην άβυσσο
γεννήθηκαν νεκροί
σε πόλη κέρινων
και λάγνων ομοιωμάτων
σαν θέλησαν να κλέψουν
τη φωτιά
του νου ανάσα
σε μυστικό αγκάλιασμα
κατάφεραν να λιώσουν την αγάπη
και έπλασαν στον ήλιο
το ψέμα με αγγέλου τη μορφή
έτσι ξεγέλασαν
τον φύλακα της λογικής
και πήραν τα κλειδιά
χαρίζοντας σιωπή
στα χείλη μιας θνητής αυγής!

21/12/09

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ & ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!



Εύχομαι σε όλους σας καλά Χριστούγεννα!
Ευτυχισμένο και δημιουργικό το 2010, 
με υγεία, πολλές ευτυχισμένες στιγμές και πολλή αγάπη
απλόχερα δοσμένη σε εσάς και στα αγαπημένα σας πρόσωπα!
Με την ευκαιρία των ευχών, να σας ευχαριστήσώ όλους σας,
που αγκαλιάσατε ζεστά με την ανάσα των σχολίων και των αναγνώσεών σας το, λίγων μηνών, μπλογκ μου!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ !

6/12/09

"Το γράμμα"


Σου γράφω ένα γράμμα
με της καρδιάς το ψίθυρο
βουτώ τυφλά τις λέξεις
σε έρωτα ανίσχυρο
φωνάζοντάς σου ν’ αντέξεις
ξυπνώντας σε απ’ το λήθαργο.


Σου γράφω ένα γράμμα
στης μοναξιάς μου τη γιορτή
στα μάτια τη νύχτα να κοιτάς
σαν κάνεις μιαν ευχή
στ’ αστέρια φυλώ ό,τι αγαπάς
σε κείνα ατενίζω των ματιών σου την αυγή.


Σου γράφω ένα γράμμα
κι ειν’ το μελάνι ακόμα νωπό
αίμα που σταλάζει σε κέρινο σώμα
ανάσα που τρέμει στο κενό
ζωή αφημένη σε κώμα
κι η πένα να πολεμά την έρημο.


Σου γράφω ένα γράμμα
μα αυτό ποτέ δεν θα το δεις
κουβάρι μαζεύω τη θλίψη
ιππότες οι λέξεις της λογικής
κι εγώ στης νύχτας την έκλειψη
μαθαίνω χώρια σου πως είναι να ζεις.

1/12/09

«Λέξεις»



Μικρές κυρίες
ατμοσφαιρικά χορεύουν
σε τεντωμένο σχοινί
φορώντας πολύχρωμα προσωπεία.

Γοητευτικές ντίβες
τραγουδώντας σε σοκάκια φράσεων
που τα λούζει ανέμελα
η πορφύρα αινιγματικής σελήνης.

Μάγισσες της οργής
καταπέλτες κοφτερών ονομάτων
θρυμματίζουν τα μέλη
και ανθίζουν σαν αγκάθια στο σώμα.

Φιλόδοξες θεατρίνες
φορώντας διαλεχτά στολίδια
κομπάζουν με πόζες στο φως
καθρεφτίζοντας το ναρκισσισμό τους.

Αξιοπρεπείς κυρίες
με παρηγορητική ματιά
και μια χούφτα κουράγιο στα χέρια
δύσκολα τις φράσεις αρθρώνουν
σαν το αντίο φυσήξει ο αέρας.

Μικρές κυρίες ατενίζουν ώριμες εξουσίες.


27/11/09

¨Ποιητής¨



Ένας ρομαντικός πολεμιστής
με όπλα μυριάδες, τις λέξεις
οπλίζει και γράφει,
σωπαίνει, κραυγάζει,
σε πεδίο πολέμου
με εικόνες ζωής
ρουφάει μελάνι
και ζωγραφίζει με αίμα ψυχής
σε χρυσοκέντητο καμβά.

Καταγής χυμένα ημιθανή σώματα
άλλα θα γεννηθούν ξανά
άλλα θα μείνουν στο σκοτάδι
στα σκονισμένα αφανή δωμάτια του Άδη.

Ένας ρομαντικός πολεμιστής
σ’ ένα ατέλειωτο πόλεμο
με το είδωλό του
με τον έρωτα
με τη φύση
με τη ζωή
με το θάνατο
με το αύριο
με την αρχή με το τέλος
μα δεν έχει τέλος αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος
δεν έχει ήρωες
δεν έχει νικητές και ηττημένους
της λέξης η μάχη φαντάζει γιορτή.

23/11/09

¨Έρημη πόλη¨




Φώτα σε μια έρημη πόλη
παγερή η σιωπή, να σκοτώνει
ακούγονται αυλοί να ηχούν σε σκοπό αργό ...
σαν θάνατο.

Μυστικιστική ατμόσφαιρα σαν σε ιερή τελετουργία
πλέκει το πέπλο στον ιστό της η φαντασία,
πλανεύτρα, θεά των αισθήσεων,
υποβάλει λατρευτικά τη μύηση σε κόσμους παραισθήσεων.

Έρημοι δρόμοι μοναξιάς
κλέφτες που ερίζουν για λάφυρα μιας λείας
άρπαγες δαίμονες
που ντύνονται ενδύματα ευγενείας.

Θάνατος κάθε μέρα απουσίας
σαν δάκρυ που κυλά
μέσα από άδεια αγκαλιά 

ανεκπλήρωτης λατρείας.

Θέλω να ντύνομαι το σώμα σου
κάθε που χαράζει.
Θέλω να γίνεται η ανάσα μου ιστός
κι αυτή να σε αγκαλιάζει.

13/11/09

«Άγονη λήθη»



Η φυλακή της σιωπής ελευθερώνει τη μνήμη
σε δύσβατα όρη αλώθηκε η θέληση του νου
να μάθει στη καρδιά της λογικής τα ίχνη
στα βήματά της να σβήνει σημάδια χωρισμού.

Αρνήθηκε ο καιρός τη λύτρωση να φέρει
μουδιάζει η κραυγή σε σύννεφου φυγή
η μοίρα χιμάει στη πληγή σα κοφτερό μαχαίρι
κι η βροχή αμείλικτη τρυπώνει στη στιγμή.

Ξημέρωσε νωρίς της μοναξιάς το δάκρυ
χωρίστηκε στα δύο του πόθου το φιλί
απόμεινες μονάχος να λογαριάζεις κάτι
ό,τι ποτέ δεν πίστεψες και ρώταγες γιατί.

Τα λόγια σκέπασε το χιόνι της αλήθειας
και πάγωσε το χρόνο αιώνια να θρηνεί
σαν πειρατής η σκέψη ύστατης βοήθειας
καράβι τσακισμένο σε θάλασσας ορμή.

10/11/09

"Κλειδωμένη μελωδία"



Μια κιθάρα στα χέρια ενός μουσικού…
με μισές τις χορδές,
αισθάνεται ανήμπορος να συνθέσει μελωδία,
τα δάχτυλά του αγκαλιάζουν
εκστατικά
το ρυθμό της ζωής…
που ασθμαίνει
μάταιη η προσπάθεια
να ακουστεί η φωνή.
Σιωπή...
κρυφή κλειδωμένη μουσική …
χωρίς στίχους
γραμμένη με της νύχτας τα χρώματα
και της γης τα αρώματα
μετά από καταιγίδα
που ξέσκισε
της καρδιάς τα φύλλα .

6/11/09

"Της αγάπης τα δίχτυα"


Απλώνω τα χέρια στη σιωπή
μια σκέψη κουρσεύει το μυαλό μου
κι η νύχτα ακροβατεί
στην άκρη των ματιών μου.

Κλείνω για πάντα τη κραυγή
μέσα στα σωθικά μου
διάφανο μαχαίρι στο κορμί
λάφυρο του πόνου η καρδιά μου.

Χύνω τις μνήμες στη λήθη
σκόνη στη λάμψη του χθες
σαν πύρινη σφαίρα στα στήθη
του μυαλού μου οι υπεκφυγές.

Τη σκέψη μου αιώνια κλείδωσες
στου έρωτά σου τα παιχνίδια
τα όνειρά μου πλήγωσες
μες στης αγάπης σου τα δίχτυα.

3/11/09

"Είσαι για μένα"


Είσαι η δίψα που μου καίει τα χείλη.
Είσαι ο πόθος που δεν έχει εκπληρωθεί.
Είσαι η μέθη που παραλύει το σώμα
και κάνει τα λόγια να μην έχουν λογική.
Είσαι το πάθος που ζητάει το ταίρι
σε μια κλίνη ερωτική.
Είσαι έρωτας έφηβος
καρδιοχτύπι σε καρδιά παιδική.
Είσαι όλα τα χρώματα της φύσης,
ζωγραφιές της ψυχής.
Είσαι εσύ το γαλάζιο της θάλασσας
που με γαληνεύει.
Είσαι εσύ το κόκκινο απ’ το ματωμένο φεγγάρι
που με σαγηνεύει.
Είσαι εσύ το κίτρινο χρώμα
απ’ ένα λιβάδι σπαρμένο στάχυα,
που χορεύουν με τ’ αγέρι σε χορό νωχελικό.
Είσαι μια όαση απρόσμενη σε έρημο καυτή
βάλσαμο η ύπαρξή σου σε οδοιπόρο
για έρωτα … για ζωή.
Είσαι εσύ τα δεσμά μου
και η ελευθερία μαζί .
Είσαι εσύ το όνειρό μου
και η εκπλήρωση μαζί .

2/11/09

"Μοναξιά μες τους ανθρώπους"





Ένα σπίτι μες στη πόλη
άδειο κι έρημο ρημάζει
κι η αυλή του αφημένη, ξεχασμένη χορταριάζει.


Μια κραυγή στη  φασαρία
βουβός ήχος στην πλατεία
κι άλλος κρότος να θροΐζει την απελπισία.


Εύπλαστο κερί η ψυχή
λιώνει στο ψύχος του καιρού
αυλακώνει χαρακιές απ΄ την παγωνιά του νου.


Ευωδία κι άνοιξης μοσχοβολιές
χάθηκαν από κακόφορμες αναπνοές
απλησίαστα κουφάρια τώρα μοιάζουν των ανθρώπων οι ζωές.

1/11/09

« Ζωή»




Εμπειριών απόσταγμα
της ζωής μας το πρόσταγμα
οδηγός των ονείρων στο απόσπασμα

γεφυρώνει τα πάθη
απαλύνει τα λάθη
μας αφήνει στης πικρίας τα βάθη

σαν ήρωες που τους έκλεψε της θάλασσας το κύμα
σε μια πλώρης το αποκύημα
έχασαν της ζωής το ηχηρό βήμα

βράχηκαν τα φτερά των αγγέλων το ντύμα
κάηκαν δυο καρδιές στης αφής το άγγιγμα
σαν καυτό σίδερο που έλιωσε και άφησε ανεξίτηλο στίγμα.

25/10/09

«Το θέατρο του παραλόγου»




Κλείνω τα μάτια το χρόνο αγγίζω
μέρες που 'γιναν φυγάδες στο χθες
βάφω τις μνήμες σε φόντο γκρίζο
ντίβες θεάτρου του νου μου σκιές.


Απλώνω τα χέρια τ’ όνειρο κρύβω
μες στο ναρκοπέδιο της νύχτας
θραύσμα κραυγής τρυπά το λίγο
κι ελευθερώνει το πόνο της ήττας.


Μαζεύω το νου κοντά σου να έρθω
το θέατρο του παραλόγου ν’ ανοίξει
το έργο μας θα ρίξει αυλαία
σαν ο αέρας της λήθης φυσήξει.


Αιχμάλωτη σε μια σκέψη να μένω
σ’ έναν πόλεμο που πια δεν ορίζω
εσύ νικητής με όπλο χαμένο
κι εγώ ηττημένη τη σκανδάλη οπλίζω.

21/10/09

«Η γραφή πάνω στο χιόνι»



Για δες
λόγια της καρδιάς γραφτήκαν
πάνω στο χιόνι ένα πρωί
με την άνοιξη θάφτηκαν
κάτω απ’ τα βήματά μας στη γη.

Για δες
πνοές της λήθης γέννησα
φτιάχνοντας άλυτο ιστό
τον εαυτό μου νίκησα
παραδομένο στο θυμό.

Για δες
εικόνες και μνήμες του μυαλού
να παζαρεύουν της ζωής τη κλίνη
στο φωτεινό σκοτάδι ενός τρελού
που άγγιξε για λίγο τη σελήνη.

Για δες
όνειρα άνθισαν στη παγωνιά
πάνω απ’ τα λόγια τα σβησμένα
με χρώμα έβαψα τη γη στην ερημιά
αφήνοντας μια καρδιά με χέρια ματωμένα.

Για δες
σε μια νύχτα απ’ το χθες ξύπνησα
απ’ τη νάρκη κάλπικης αγάπης
σε άυλα όνειρα ξενύχτισα
μετρώντας την αλήθεια μιας απάτης.

16/10/09

«Η μνήμη χορεύει στη βροχή»



Ο ήχος της βροχής ελευθερώνει σαν άρωμα τους ασκούς της μνήμης. Ένα φθινοπωρινό βράδυ, καθώς η μοναξιά σαν υγρασία διαπερνά το κορμί, ο νους νωχελικά αφήνεται στο παιχνίδι ενός τρελού. Η φλόγα του κεριού πάνω στο τραπέζι, χορεύει στο ρυθμό της βροχής, φτιάχνοντας αέρινες σκιές στο τοίχο, που μοιάζουν με φιγούρες του χτες. Οι ψίθυροι από ένα παλιό δίσκο φτιάχνουν τους υπότιτλους, μαζί με τη μελωδία της βροχής, στήνουν την ατμόσφαιρα που ντύνει τους σκιερούς ηθοποιούς στο απρόσμενο θεατράκι του τοίχου. Το βλέμμα προχωρά απ’ άκρη σ’ άκρη στο δωμάτιο, σκοντάφτει πάνω στο γραφείο, ένα λευκό χαρτί και λέξεις, σαν πιόνια από σκάκι, έτοιμες να επιτεθούν, πιστοί μου ιπποκόμοι, μοιάζουν να έχουν κάνει κι αυτές την ανταρσία τους, απειθούν, δεν φτιάχνουν πια το ανάπτυγμα της σκέψης μου, ένας μικρός στρατός που αποστάτησε και στράφηκε εντός μου. Κομμάτια λευκών χαρτιών η ζωή μου και τα όνειρα...τα μαύρα στίγματα απ’ το μελάνι, σαν μικρά κάρβουνα που έσβησε η φωτιά τους κι απέμεινε το χρώμα να θυμίζει, πως κάποτε τα πύρωνε η φλόγα μιας φωτιάς...
Μια ξαφνική ριπή του ουρανού μου αποσπά το βλέμμα, πάντα μου άρεσαν οι κεραυνοί, αυτό το αστραφτερό ξέσπασμα της βροχής στον οργασμό της καταιγίδας, της χαρίζει δευτερόλεπτα μιας άλλης ζωής που σπάει το μονότονο χορό της. Η σκέψη μου λυγίζει και τα μάτια μου...το αποψινό χώμα της γης έξω απ’ το παράθυρο με θέα το χθες και κάγκελα το σήμερα...παράξενο βασάνισμα του νου, σαν να ξαναζούν οι στιγμές...σαν το γέννημα του πόθου, όπως ακριβώς οι ψιχάλες της βροχής, γεννιούνται στα σύννεφα και σαν όνειρα, σαν αερικά πεθαίνουν στη γη.

15/10/09

"Σκέψη μου ταξίδεψε..."


Σκέψη μου σε μπουκάλι
κλείσου
και στης θάλασσας την αγκάλη
αφήσου

γλάροι να σε σκορπίσουν
στον άνεμο
δελφίνια να σε ντύσουν
στον αφρό

στο νησί έκπτωτης αγάπης
να φτάσεις
ναυαγός
το δισταγμό της λήθης μου
να σπάσει
ο καημός

το φευγιό της φυλακής μου
να κεράσει
ένας λυγμός
το τέλος της προσμονής μου
να φανερώσει
ένας θεός

σε λιμάνια ψυχής άγνωστα
της λησμονιάς
κοιμήσου
κι όνειρα κρυφά άλυτα
της ευτυχίας
ευχήσου.

12/10/09

"Μυστικιστική σχέση"





Εικόνα ανολοκλήρωτη στο καβαλέτο ζωγράφου
έργο που γεννιέται και πεθαίνει
ώρα την ώρα, στιγμή τη στιγμή
χρώματα που σβήνουν και χάνονται
χρώματα ανήμπορα να περιγράψουν ό,τι αισθάνονται
χάνονται στη δίνη του ονείρου
μες στη στιγμούλα του απείρου.

Σκορπισμένα σχέδια χυμένα στο πάτωμα
σαν δάκρυα αφημένα σε λύτρωσης ανάγνωσμα
χρώματα να ερωτοτροπούν με ιδέες
αισθήματα να πολιορκούν ψυχές
ασχημάτιστες μορφές να εμπνέουν σκέψεις
κολαστήριο ηδονής η αγχόνη μυστικής σχέσης
δημιουργού και έμπνευσης.

11/10/09

"Αρπαγή ονείρου"



Πριν ο ήλιος ανατείλει την αυγή
ήρθες όνειρό σβησμένο απ’ το χάρτη
στα χέρια μου άφησες πνοή σα φυλακή
να ανασαίνω κλεμμένη ζωή από λάθη.


Πριν τ’ απομεσήμερου η ώρα να φανεί
σημάδευες με λόγια σου τη σκέψη μου
απόσπασμα κρυφό εχθρός στη λογική
παράνομα συνθήματα με κάδρο τη σιωπή μου.


Πριν του σούρουπου μελώσει η ματιά
σε δρόμου στάθηκα την άδεια τη στροφή
με μάτια απορημένα και χέρια αδειανά
ένα γιατί χαράζει τη νέα μου αρχή.


Πριν στο δειλινό προβάλει το φεγγάρι
άγγιξε το όνειρο με βήμα ακροβάτη
όμοιος σαν πειρατής σε καραβιού αμπάρι
θέλησε να κλέψει της  θάλασσας το άτι.

7/10/09

«Της αγάπης νήματα»



Κάθε λέξη, κάθε φράση
οδηγεί το νου στου πελάγου τα δάση
και η μνήμη χορεύει εκστατικά
στου ορίζοντα τα χρώματα τα γιορτινά
σαν παιδί που φτιάχνει παιχνίδια στην άμμο
και το κύμα θεριεύει και τα ρίχνει χάμω!



Χίμαιρες που κατατρώγουν τις σάρκες
στιγμές χαμένες στο χρόνο φευγάτες
αδυσώπητες κραυγές σιωπούν ξαφνικά
και τα μάτια νεκρά μένουν να κοιτάζουν κενά!



Όλα κινούνται γύρω απ’ της αγάπης τα νήματα
δένονται πλέκονται με αισθήματα
σπάζουν οι κλωστές και απομένουν αινίγματα
τροφή στης μελάνης τα στίγματα!



Τίποτα δεν γίνεται στα χαμένα
τίποτα δεν αφήνει τα μάτια απορημένα
κάτι υπάρχει του ονείρου την άκρη να πιάσει
κάτι που την καρδιά θα κάνει να πετάξει
σε κείνα τα πέλαγα που η ματιά ακόμα δεν είδε
σε κείνα τα μέρη που η πατημασιά ακόμα δεν πήγε!


2/10/09

«Νυχτερινός επισκέπτης»



Το φεγγάρι πυρώνει το κορμί της νύχτας
με το δάκρυ του υγραίνει τον αέρα
και χάνεται στα σύννεφα μια ήττας
ρίχνοντας στα μάτια μου την αυλαία.


Βρόχινες λέξεις στολίζουν της γης τη στέψη
τ’ άρωμά σου κατακτητής σε ληστρική επιδρομή
στα χείλη κρατούσες φυλαχτό δική μου σκέψη
κι έψαχνες το μίτο της αγάπης να βρεις επιστροφή.


Σε μονοπάτια της σιωπής γύρεψες να φανείς
δειλά περίμενες το φως ανατολής να βγει
να σπάσεις με κραυγές τις αλυσίδες της ζωής
μα ο δρόμος σου ήταν το βήμα επισκέπτη αφανή.


Της θλίψης τα σύννεφα γεννήσαν βροχές Φθινοπώρων
τα μάτια μου σαν σύνορα με οδοφράγματα τριγύρω
ματώνουν ανοιχτές πληγές φερμένων οδοιπόρων
και το πρωί ξυπνά παγωμένο σαν τελευταίο αντίο.

1/10/09

«Το δάκρυ της ψυχής»







Χρόνια που γίναν αλήτες φυγάδες
παγίδες του νου γεννήσαν δαιμόνια
να ψάχνουν τη λύτρωση σε στίχους αράδες
σημάδια ανεξίτηλα στο στο κορμί μου αιώνια


Στιγμές που σε γύρεψα στης νιότης το φως
κάηκαν σε μια φωτιά μοίρα  στη δίνη του χθες
ανάβω τσιγάρο στα χείλη το καίει λυγμός
κομμάτια μου, ζωή τραγουδάς με νότες πικρές.


Ώρες ατέλειωτες ντύνονται ώρες χλωμές
μια προσμονή που έγινε σημαία
να μοιάζει εισιτήριο που ακύρωσε ζωές
διαδρομή στο όνειρο που χάθηκε μοιραία.


Σταγόνες της βροχής σμίγουν το δάκρυ της ψυχής
στου Φθινοπώρου τα λημέρια, κρυφή μου αναζήτηση
έγινες στόχος, της σκέψης μου μελάνι, εσύ οδηγητής
κι εγώ να χάνομαι σε γυάλινα σκοτάδια με φως δική σου θύμηση.

30/9/09

"Θυμάμαι..."




Περπατώ στους ίδιους δρόμους που χαράζουν τα βήματά σου, μυρίζω τον αέρα που χαϊδεύει το πρόσωπό σου, ατενίζω με το βλέμμα μου τα γαλάζια σκοτεινά νερά μιας θαλασσινής σιωπής … σε μια πολύβουη πόλη, ένας ουρανός φωτίζεται από περίτεχνα πυροτεχνήματα και πολύχρωμα λουλούδια γεμίζουν το σκοτάδι της νύχτας μου.
 Πολυσύχναστοι δρόμοι, πρόσωπα βιαστικά, όλα μικρά πιόνα σε μια ασπρόμαυρη σκακιέρα, αναζητώ τη μορφή στο πλήθος που με κάνει να χαμογελώ, μια ευτυχία σαν το αίμα που κυλά στις φλέβες μου…να θέλω να με συνεπαίρνει…
 Ένα φεγγάρι πεισματικά καρφιτσωμένο στο σκοτεινό ουράνιο καμβά, μου φέρνει και απόψε τη σκέψη σου, τόσο κοντά… μια ανάσα και η εικόνα να γίνεται χίλια κομμάτια μπροστά στην ατελείωτη προσμονή μιας ώρας ποθητής…μιας ώρας που τα ρολόγια σταματούν…και όλα γύρω σκιές ... φωνές άχρωμες... σαν μια φάρσα περίτεχνα καμωμένη…γελωτοποιοί και παλιάτσοι…να θέλουν να με αποσπούν… μάταια.
Σε μια πόλη που τα φώτα της ζαλίζουν και ο χρόνος προσπερνά το κουφάρι της λήθης… …σου μιλώ με τα σημάδια του ανέμου πάνω στο χάρτινο ένδυμα της αμμουδιάς. …σαν ο ήλιος αφήνει τη σκιά του…και τη σκυτάλη να παίρνει η σελήνη…ο χρόνος να μοιάζει …λίγος… πλάι μου ανατέλλεις τη μέρα μου…

26/9/09

¨Έρωτας στ΄αστέρια¨




Ποια θέλω σε φέρανε κοντά
ποια ανάγκη έσβησε τα βήματα
ποια εικόνα φανερώνει η ψυχή
ποιος μανδύας σ΄ έκρυψε στη σιωπή.

Ποια γη η ανάσα σου σκεπάζει
ποιος ουρανός τους δαίμονες κατευνάζει
ποια θάλασσα σου γυρεύει ταξίδια
ποια φωτιά σμιλεύει παραμύθια.

Ποια φωνή μιλάει με τη σιωπή
ποια ματιά διώχνει μακριά τη λύπη
ποιο κορμί γεννιέται απ’ το πόθο
ποια καρδιά ξέρει να πει τι νιώθω.

ένας πόθος νίκησε τη μοναξιά
ένας έρωτας ζει πια στ’ αστέρια
η αγάπη κρατάει μια κλωστή
και η νύχτα υφαίνει μια ιστορία αληθινή.




23/9/09

¨Το ανέφικτο ¨




Ώρες γήινες, ήχοι μοναξιάς
χτύποι ρολογιού, σημάδια μιας καρδιάς.

Μάτια που ψιθύρισαν γλώσσα ονειρική,
έλαμψαν, μα κάηκαν σε μια αιώνια στιγμή.

Χείλη που ψέλλισαν νότες μουσικής
φιλήματα μιας πίκρας, άδειας σιωπής.

Σώματα που λάτρεψαν το ανέφικτο άγγιγμα
πάλεψαν, μα κάηκαν στου έρωτα το αγνάντεμα.

22/9/09

"Ακόμα σε θυμάμαι"




Κοιτάζω το χρόνο αλητεύει ο καιρός
τα μάτια κόγχες στους αέρηδες του χθες
με διώχνει η μοίρα παγώνει ο θυμός
κι εγώ φεγγάρι άλικο στις σκοτεινές σου διαδρομές.

Αφέθηκες θύμηση να σημαδεύεις το νου
κόντρα στα πρέπει, στα ίσως στα γιατί
ανεξίτηλα χαϊδεύεις το κορμί του δειλινού
σαν φωτιά στην παγωνιά που έκαψε τη προσμονή.

Κοίταξε τον ήλιο κι άσε με να σε κοιτώ
σαν η νύχτα θα παίρνει τη σκυτάλη
το όνειρό μου ξανά στο σκοτάδι να βουτώ
κι έτσι να στήνω τη συνάντησή μας πάλι.

Δεν σε άφησα στιγμή απ΄ των χεριών μου την αφή
σαν αντίο γύρεψες να αφήσεις τη ματιά σου
σε λιμάνι καταφύγιο που γύρεψες απ΄ τη σιωπή
μα του ήλιου το πρωί ξεγύμνωσε τα όνειρά σου.

19/9/09

«Πύρινες σκέψεις»





Σκέψεις θολοί διαβάτες στο πέλαγο του νου
σαν κοφτερές λεπίδες αυλακώνουν τη σιωπή
έμαθες πια καρδιά μου το τέρμα του σταθμού
κι έμεινες μόνη να ορίζεις την οργή.



Άρνηση θέλησες ψυχή μου να προβάλλεις
μα ό,τι γεννήθηκε μια φορά η φλόγα καίει αιώνια
κι ακόμα σε αναζητά όσο κι αν αμφιβάλεις
όπως την κόλαση εύχονται κάθε λογής δαιμόνια.



Πλάι σε λόγια σου έχτιζα της πυρκαγιάς τα όνειρα
κύματα που έπλεκα στης αμμουδιάς τα δίχτυα
στα μάτια σου έβλεπα της δύσης χρώματα
νερομπογιές που δεν έβαψαν με τα πινέλα την αλήθεια.

18/9/09

" Όλα εσύ "



Όλα εσύ
τα όνειρα, οι πόθοι κι οι λυγμοί
κάστρα έχτισαν στης πόλης μου το χιόνι

Όλα εσύ
η προσμονή, ο έρωτας και της αγάπης η αφή
θέριεψαν της καρδιάς το λαβωμένο δάκρυ

Όλα εσύ
ο θάνατος, η ανάσταση, ο πόνος κι η σιωπή
κυρίεψαν τη λογική κι αντάριασαν τη λήθη

Όλα εσύ
η μέρα, η νύχτα, το αύριο, το χθες
κομμάτιασαν το χρόνο μαζί σου να ζω στιγμές.

Όλα εσύ
το άγνωστο, το οικείο μιας αφανής θυσίας το αντίο
αφέθηκες σιωπή να χαράζεις γραμμές στου έρωτα το βιβλίο.

15/9/09

"Αδύνατον"





Θέλω να φωνάξω δυνατά να μ’ ακούσεις
μα το στόμα βουβό και οι λέξεις κενές.
Θέλω τα χέρια μου ν’ αγγίξεις
μα τα δάχτυλα νεκρά και οι κινήσεις αδύναμες.
Θέλω να βλέπω μονάχα το βλέμμα σου
μα τα μάτια άδεια κλειδώσαν τις εικόνες στο χιόνι.
Θέλω να μυρίσω το άρωμα που αναδύει το κορμί σου
μα κι η αίσθηση αυτή άκυρη μένει να με στοιχειώνει.
Θέλω να νιώσω...μα κι αυτό ήταν παραμύθι
θέλω να κρυφτώ...σαν ήρωας σε παιδικό βιβλίο.
Θέλω να μυήσω τη ψυχή σε ταξίδι παγερό...τη λήθη
θέλω να πάψω το πόνο να κρατώ μες στα δυο μου χέρια σαν Βαγγέλιο.