Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

30/8/09

" Έκπτωτα όνειρα "

Κάθε μέρα που περνά, αλλοιώνει την υφή των χάρτινων ονείρων, σβήνεται το μελάνι, κιτρινίζει το χαρτί, θρυμματίζεται στο φύσημα του ανέμου. Έπαψε πια το μελάνι να γράφει λέξεις και να τις ντύνει με τα χρώματα του ήλιου. Έκπτωτοι άγγελοι λαχταρούν τα επίγεια είδωλα, εύχονται της φωτιάς το άγγιγμα, πνοή να δώσει σε νεκρά σήμαντρα και αυτά να χαρίσουν βροχές στης γης το χώμα που ανασαίνει ακόμα. Ανασαίνει άραγε ακόμα; Επιθυμεί να ανθίσει η καμένη γη, που ποτίστηκε με δάκρυα, και έπνιξε κάθε ανθό που δειλά άνοιξε τρυφερά πέταλα ζωής; Σαν δυο μάτια που δεν είδαν τον κόσμο, κι ας γεννήθηκαν σ΄ αυτόν. Σαν δυο χείλη που διάλεξαν για ευαγγέλιο τη σιωπή, κι ας τους χάρισαν λαλιά. Σαν το σώμα που δεν ένιωσε ποτέ και έμεινε στη σκιά να ποτίζει με υγρασία πόθους μιας νιότης που δεν αφέθηκε να ζήσει. Μελαγχολική διάθεση φυγής απ’ την πραγματικότητα απαλύνει το πόνο της ψυχής που λαχτάρισε να ανοίξει φτερά να πετάξει. Μάτια υγρά καλούν αγγέλους να ακούσουν το τραγούδι τους, και οι νότες θα φτιάξουν μορφές που μένουν χαραγμένες στο μυαλό, κι αυτές θα φτιάξουν το δικό τους μύθο που βρίσκει την αλήθεια του στο κόσμο των παραμυθιών.

"Ερωτική συμφωνία"

Καρδιά μου το ακούς, τραγούδι σειρήνων, μελωδία αγγέλων μοιάζει, σαν καπνός που ανεβαίνει στο σκοτάδι και φιγούρες φτιάχνει, παιχνίδισμα μυστικό αλαφροΐσκιωτου ξεσηκωμού των αισθήσεων. Καρδιά μου το ακούς, σαν το σινιάλο, απ’ το μουράγιο, των καραβιών, που ξανοίγονται σε μακρινά πέλαγα με ρότα τον άνεμο και μια θάλασσα τύχη, κάλπικη φορές…που άραγε να αράζουν οι ψυχές; Απάνεμο λιμάνι ουτοπίας, χωρίς το σάλεμα των αέρηδων…όλα μουντά, σκέτα, άψυχα...χωρίς πάθος ζωή δεν ανασταίνεις. Καρδιά μου το ακούς, ο ψίθυρος έγινε φωνή, άηχες κραυγές, που γίνανε λέξεις , σχημάτισαν εικόνες, μου γνέφουν κοντά τους…λέξεις αιχμάλωτες μιας παράξενης ελευθερίας…σμιλεύτηκε με πόνο. Καρδιά μου το ακούς,…απόηχος, σαν πρωτόγονος ρυθμός ινδιάνικης φυλής…κάλεσμα ερωτικό…σημάδι που χαράζεται ανεξίτηλα…νοητή συντροφιά της ημέρας…ζωντανή απουσία της νύχτας…απουσία …είδωλο μορφής που χάνεται ανάμεσα σε φωνές και γέλια…άκου…άκου καρδιά μου, θα ’μαι κει να σου κρατώ το χέρι…άκου… η ζωή τραγουδά…ερωτική συμφωνία της φύσης … άκου...

23/8/09

«Κραυγή»

Κλωνάρι που τσάκισε

του ανέμου η ανάσα

είναι η ζωή μου κλεισμένη

στης αβύσσου τα κάστρα

λεπίδι ο καιρός

γερνάει τις στιγμές

μαχαίρι ο λυγμός

καρφώνει τα μάτια

απ΄τα λόγια του χθές.


16/8/09

«Ψέμα»

 

Το ψέμα ζει σε σκοτεινές στοές μεγαλώνει κατατρώγοντας ψυχές. Ένας δαίμονας με μανδύα πορφυρό ξεριζώνει καρδιές θυσία σε θεό σκοτεινό. Σοκάκια ζωής σε βρώμικη πόλη που ούτε το νερό της βροχής δεν ξεπλένει. Καταραμένος ο ήλιος που ξεψυχά στου σούρουπου την άκρη ανήμπορο το βλέμμα του να νιώσει την αγάπη. Πόρνες οι επιθυμίες ανασταίνονται σε εφήμερα πάθη κι ένα κενό κραυγάζει στης ψυχής τα βάθη. Το παραμύθι έριξε την αυλαία κι ο υποκριτής υποκλίθηκε στη δόξα του μοιραία. Εύγε κραυγάζει η πλατεία χωρίς κάθαρση σε ημιτελές αρχαίο δράμα τι τραγική ειρωνεία!

9/8/09

" Θέλω..."

 
Θέλω να γίνω η φωτιά στο κορμί σου 
να καίγεται κάθε σούρουπο ως την αυγή. 
Θέλω να γίνω το φως στα μάτια σου 
να φτιάχνω τις εικόνες του πόθου σου.

Θέλω να γίνω η ανάσα του πρωινού 
που σε μαγεύει και σε κάνει να ξεχνάς. 
Θέλω να γίνω ο αναστεναγμός που ξεψυχά 
στο άγγιγμα ενός φιλιού σε ένα κορμί που καίει. 

Θέλω να γίνω το σήμερα και το αύριο 
σε ένα κόσμο φτιαγμένο από μας. 
Θέλω να είμαι η προσμονή και η απορία σου 
το άγνωστο και το οικείο που ζωντανεύει. 

Θέλω να είμαι η θύμηση και η νοσταλγία σου 
το μαρτύριο και η λύτρωση σε μια μάχη εραστών. 
Θέλω να είμαι το άπειρο πλεγμένο στα χέρια σου 
ντυμένη με το πάθος της στιγμής που είναι παρελθόν.