Ώρες γήινες, ήχοι μοναξιάς
χτύποι ρολογιού, σημάδια μιας καρδιάς.
Μάτια που ψιθύρισαν γλώσσα ονειρική,
έλαμψαν, μα κάηκαν σε μια αιώνια στιγμή.
Χείλη που ψέλλισαν νότες μουσικής
φιλήματα μιας πίκρας, άδειας σιωπής.
Σώματα που λάτρεψαν το ανέφικτο άγγιγμα
πάλεψαν, μα κάηκαν στου έρωτα το αγνάντεμα.
χτύποι ρολογιού, σημάδια μιας καρδιάς.
Μάτια που ψιθύρισαν γλώσσα ονειρική,
έλαμψαν, μα κάηκαν σε μια αιώνια στιγμή.
Χείλη που ψέλλισαν νότες μουσικής
φιλήματα μιας πίκρας, άδειας σιωπής.
Σώματα που λάτρεψαν το ανέφικτο άγγιγμα
πάλεψαν, μα κάηκαν στου έρωτα το αγνάντεμα.
2 σχόλια:
"Σώματα που λάτρεψαν το ανέφικτο άγγιγμα..."
Απο τα πιό όμορφα που έχεις γράψει....
Καλημέρα Νατασα
Το ανέφικτο...
το ονειρικά ιδεώδες...
λατρεύουμε ό,τι ποτέ δεν γνωρίσαμε
λατρεύουμε ό,τι ποτέ δεν φθάρθηκε στο χρόνο
και μένει ανάμνηση να λαβώνει τις στιγμές του παρόντος στις ακροβασίες της λήθης!
Καλό Σαββατοκύριακο Βέλβετ!!
Δημοσίευση σχολίου