Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

25/10/09

«Το θέατρο του παραλόγου»




Κλείνω τα μάτια το χρόνο αγγίζω
μέρες που 'γιναν φυγάδες στο χθες
βάφω τις μνήμες σε φόντο γκρίζο
ντίβες θεάτρου του νου μου σκιές.


Απλώνω τα χέρια τ’ όνειρο κρύβω
μες στο ναρκοπέδιο της νύχτας
θραύσμα κραυγής τρυπά το λίγο
κι ελευθερώνει το πόνο της ήττας.


Μαζεύω το νου κοντά σου να έρθω
το θέατρο του παραλόγου ν’ ανοίξει
το έργο μας θα ρίξει αυλαία
σαν ο αέρας της λήθης φυσήξει.


Αιχμάλωτη σε μια σκέψη να μένω
σ’ έναν πόλεμο που πια δεν ορίζω
εσύ νικητής με όπλο χαμένο
κι εγώ ηττημένη τη σκανδάλη οπλίζω.

21/10/09

«Η γραφή πάνω στο χιόνι»



Για δες
λόγια της καρδιάς γραφτήκαν
πάνω στο χιόνι ένα πρωί
με την άνοιξη θάφτηκαν
κάτω απ’ τα βήματά μας στη γη.

Για δες
πνοές της λήθης γέννησα
φτιάχνοντας άλυτο ιστό
τον εαυτό μου νίκησα
παραδομένο στο θυμό.

Για δες
εικόνες και μνήμες του μυαλού
να παζαρεύουν της ζωής τη κλίνη
στο φωτεινό σκοτάδι ενός τρελού
που άγγιξε για λίγο τη σελήνη.

Για δες
όνειρα άνθισαν στη παγωνιά
πάνω απ’ τα λόγια τα σβησμένα
με χρώμα έβαψα τη γη στην ερημιά
αφήνοντας μια καρδιά με χέρια ματωμένα.

Για δες
σε μια νύχτα απ’ το χθες ξύπνησα
απ’ τη νάρκη κάλπικης αγάπης
σε άυλα όνειρα ξενύχτισα
μετρώντας την αλήθεια μιας απάτης.

16/10/09

«Η μνήμη χορεύει στη βροχή»



Ο ήχος της βροχής ελευθερώνει σαν άρωμα τους ασκούς της μνήμης. Ένα φθινοπωρινό βράδυ, καθώς η μοναξιά σαν υγρασία διαπερνά το κορμί, ο νους νωχελικά αφήνεται στο παιχνίδι ενός τρελού. Η φλόγα του κεριού πάνω στο τραπέζι, χορεύει στο ρυθμό της βροχής, φτιάχνοντας αέρινες σκιές στο τοίχο, που μοιάζουν με φιγούρες του χτες. Οι ψίθυροι από ένα παλιό δίσκο φτιάχνουν τους υπότιτλους, μαζί με τη μελωδία της βροχής, στήνουν την ατμόσφαιρα που ντύνει τους σκιερούς ηθοποιούς στο απρόσμενο θεατράκι του τοίχου. Το βλέμμα προχωρά απ’ άκρη σ’ άκρη στο δωμάτιο, σκοντάφτει πάνω στο γραφείο, ένα λευκό χαρτί και λέξεις, σαν πιόνια από σκάκι, έτοιμες να επιτεθούν, πιστοί μου ιπποκόμοι, μοιάζουν να έχουν κάνει κι αυτές την ανταρσία τους, απειθούν, δεν φτιάχνουν πια το ανάπτυγμα της σκέψης μου, ένας μικρός στρατός που αποστάτησε και στράφηκε εντός μου. Κομμάτια λευκών χαρτιών η ζωή μου και τα όνειρα...τα μαύρα στίγματα απ’ το μελάνι, σαν μικρά κάρβουνα που έσβησε η φωτιά τους κι απέμεινε το χρώμα να θυμίζει, πως κάποτε τα πύρωνε η φλόγα μιας φωτιάς...
Μια ξαφνική ριπή του ουρανού μου αποσπά το βλέμμα, πάντα μου άρεσαν οι κεραυνοί, αυτό το αστραφτερό ξέσπασμα της βροχής στον οργασμό της καταιγίδας, της χαρίζει δευτερόλεπτα μιας άλλης ζωής που σπάει το μονότονο χορό της. Η σκέψη μου λυγίζει και τα μάτια μου...το αποψινό χώμα της γης έξω απ’ το παράθυρο με θέα το χθες και κάγκελα το σήμερα...παράξενο βασάνισμα του νου, σαν να ξαναζούν οι στιγμές...σαν το γέννημα του πόθου, όπως ακριβώς οι ψιχάλες της βροχής, γεννιούνται στα σύννεφα και σαν όνειρα, σαν αερικά πεθαίνουν στη γη.

15/10/09

"Σκέψη μου ταξίδεψε..."


Σκέψη μου σε μπουκάλι
κλείσου
και στης θάλασσας την αγκάλη
αφήσου

γλάροι να σε σκορπίσουν
στον άνεμο
δελφίνια να σε ντύσουν
στον αφρό

στο νησί έκπτωτης αγάπης
να φτάσεις
ναυαγός
το δισταγμό της λήθης μου
να σπάσει
ο καημός

το φευγιό της φυλακής μου
να κεράσει
ένας λυγμός
το τέλος της προσμονής μου
να φανερώσει
ένας θεός

σε λιμάνια ψυχής άγνωστα
της λησμονιάς
κοιμήσου
κι όνειρα κρυφά άλυτα
της ευτυχίας
ευχήσου.

12/10/09

"Μυστικιστική σχέση"





Εικόνα ανολοκλήρωτη στο καβαλέτο ζωγράφου
έργο που γεννιέται και πεθαίνει
ώρα την ώρα, στιγμή τη στιγμή
χρώματα που σβήνουν και χάνονται
χρώματα ανήμπορα να περιγράψουν ό,τι αισθάνονται
χάνονται στη δίνη του ονείρου
μες στη στιγμούλα του απείρου.

Σκορπισμένα σχέδια χυμένα στο πάτωμα
σαν δάκρυα αφημένα σε λύτρωσης ανάγνωσμα
χρώματα να ερωτοτροπούν με ιδέες
αισθήματα να πολιορκούν ψυχές
ασχημάτιστες μορφές να εμπνέουν σκέψεις
κολαστήριο ηδονής η αγχόνη μυστικής σχέσης
δημιουργού και έμπνευσης.

11/10/09

"Αρπαγή ονείρου"



Πριν ο ήλιος ανατείλει την αυγή
ήρθες όνειρό σβησμένο απ’ το χάρτη
στα χέρια μου άφησες πνοή σα φυλακή
να ανασαίνω κλεμμένη ζωή από λάθη.


Πριν τ’ απομεσήμερου η ώρα να φανεί
σημάδευες με λόγια σου τη σκέψη μου
απόσπασμα κρυφό εχθρός στη λογική
παράνομα συνθήματα με κάδρο τη σιωπή μου.


Πριν του σούρουπου μελώσει η ματιά
σε δρόμου στάθηκα την άδεια τη στροφή
με μάτια απορημένα και χέρια αδειανά
ένα γιατί χαράζει τη νέα μου αρχή.


Πριν στο δειλινό προβάλει το φεγγάρι
άγγιξε το όνειρο με βήμα ακροβάτη
όμοιος σαν πειρατής σε καραβιού αμπάρι
θέλησε να κλέψει της  θάλασσας το άτι.

7/10/09

«Της αγάπης νήματα»



Κάθε λέξη, κάθε φράση
οδηγεί το νου στου πελάγου τα δάση
και η μνήμη χορεύει εκστατικά
στου ορίζοντα τα χρώματα τα γιορτινά
σαν παιδί που φτιάχνει παιχνίδια στην άμμο
και το κύμα θεριεύει και τα ρίχνει χάμω!



Χίμαιρες που κατατρώγουν τις σάρκες
στιγμές χαμένες στο χρόνο φευγάτες
αδυσώπητες κραυγές σιωπούν ξαφνικά
και τα μάτια νεκρά μένουν να κοιτάζουν κενά!



Όλα κινούνται γύρω απ’ της αγάπης τα νήματα
δένονται πλέκονται με αισθήματα
σπάζουν οι κλωστές και απομένουν αινίγματα
τροφή στης μελάνης τα στίγματα!



Τίποτα δεν γίνεται στα χαμένα
τίποτα δεν αφήνει τα μάτια απορημένα
κάτι υπάρχει του ονείρου την άκρη να πιάσει
κάτι που την καρδιά θα κάνει να πετάξει
σε κείνα τα πέλαγα που η ματιά ακόμα δεν είδε
σε κείνα τα μέρη που η πατημασιά ακόμα δεν πήγε!


2/10/09

«Νυχτερινός επισκέπτης»



Το φεγγάρι πυρώνει το κορμί της νύχτας
με το δάκρυ του υγραίνει τον αέρα
και χάνεται στα σύννεφα μια ήττας
ρίχνοντας στα μάτια μου την αυλαία.


Βρόχινες λέξεις στολίζουν της γης τη στέψη
τ’ άρωμά σου κατακτητής σε ληστρική επιδρομή
στα χείλη κρατούσες φυλαχτό δική μου σκέψη
κι έψαχνες το μίτο της αγάπης να βρεις επιστροφή.


Σε μονοπάτια της σιωπής γύρεψες να φανείς
δειλά περίμενες το φως ανατολής να βγει
να σπάσεις με κραυγές τις αλυσίδες της ζωής
μα ο δρόμος σου ήταν το βήμα επισκέπτη αφανή.


Της θλίψης τα σύννεφα γεννήσαν βροχές Φθινοπώρων
τα μάτια μου σαν σύνορα με οδοφράγματα τριγύρω
ματώνουν ανοιχτές πληγές φερμένων οδοιπόρων
και το πρωί ξυπνά παγωμένο σαν τελευταίο αντίο.

1/10/09

«Το δάκρυ της ψυχής»







Χρόνια που γίναν αλήτες φυγάδες
παγίδες του νου γεννήσαν δαιμόνια
να ψάχνουν τη λύτρωση σε στίχους αράδες
σημάδια ανεξίτηλα στο στο κορμί μου αιώνια


Στιγμές που σε γύρεψα στης νιότης το φως
κάηκαν σε μια φωτιά μοίρα  στη δίνη του χθες
ανάβω τσιγάρο στα χείλη το καίει λυγμός
κομμάτια μου, ζωή τραγουδάς με νότες πικρές.


Ώρες ατέλειωτες ντύνονται ώρες χλωμές
μια προσμονή που έγινε σημαία
να μοιάζει εισιτήριο που ακύρωσε ζωές
διαδρομή στο όνειρο που χάθηκε μοιραία.


Σταγόνες της βροχής σμίγουν το δάκρυ της ψυχής
στου Φθινοπώρου τα λημέρια, κρυφή μου αναζήτηση
έγινες στόχος, της σκέψης μου μελάνι, εσύ οδηγητής
κι εγώ να χάνομαι σε γυάλινα σκοτάδια με φως δική σου θύμηση.