«Το δάκρυ της ψυχής»

Χρόνια που γίναν αλήτες φυγάδες

παγίδες του νου γεννήσαν δαιμόνια

να ψάχνουν τη λύτρωση σε στίχους αράδες

σημάδια ανεξίτηλα στο στο κορμί μου αιώνια

Στιγμές που σε γύρεψα στης νιότης το φως

κάηκαν σε μια φωτιά μοίρα  στη δίνη του χθες
ανάβω τσιγάρο στα χείλη το καίει λυγμός

κομμάτια μου, ζωή τραγουδάς με νότες πικρές.

Ώρες ατέλειωτες ντύνονται ώρες χλωμές

μια προσμονή που έγινε σημαία

να μοιάζει εισιτήριο που ακύρωσε ζωές

διαδρομή στο όνειρο που χάθηκε μοιραία.

Σταγόνες της βροχής σμίγουν το δάκρυ της ψυχής

στου Φθινοπώρου τα λημέρια, κρυφή μου αναζήτηση

έγινες στόχος, της σκέψης μου μελάνι, εσύ οδηγητής

κι εγώ να χάνομαι σε γυάλινα σκοτάδια με φως δική σου θύμηση.