Φώτα σε μια έρημη πόλη
παγερή η σιωπή, να σκοτώνει
ακούγονται αυλοί να ηχούν σε σκοπό αργό ...
σαν θάνατο.
Μυστικιστική ατμόσφαιρα σαν σε ιερή τελετουργία
πλέκει το πέπλο στον ιστό της η φαντασία,
πλανεύτρα, θεά των αισθήσεων,
υποβάλει λατρευτικά τη μύηση σε κόσμους παραισθήσεων.
Έρημοι δρόμοι μοναξιάς
κλέφτες που ερίζουν για λάφυρα μιας λείας
άρπαγες δαίμονες
που ντύνονται ενδύματα ευγενείας.
Θάνατος κάθε μέρα απουσίας
σαν δάκρυ που κυλά
μέσα από άδεια αγκαλιά
ανεκπλήρωτης λατρείας.
παγερή η σιωπή, να σκοτώνει
ακούγονται αυλοί να ηχούν σε σκοπό αργό ...
σαν θάνατο.
Μυστικιστική ατμόσφαιρα σαν σε ιερή τελετουργία
πλέκει το πέπλο στον ιστό της η φαντασία,
πλανεύτρα, θεά των αισθήσεων,
υποβάλει λατρευτικά τη μύηση σε κόσμους παραισθήσεων.
Έρημοι δρόμοι μοναξιάς
κλέφτες που ερίζουν για λάφυρα μιας λείας
άρπαγες δαίμονες
που ντύνονται ενδύματα ευγενείας.
Θάνατος κάθε μέρα απουσίας
σαν δάκρυ που κυλά
μέσα από άδεια αγκαλιά
ανεκπλήρωτης λατρείας.
Θέλω να ντύνομαι το σώμα σου
κάθε που χαράζει.
Θέλω να γίνεται η ανάσα μου ιστός
κι αυτή να σε αγκαλιάζει.
14 σχόλια:
"Θέλω να ντύνομαι το σώμα σου
κάθε που χαράζει."
Πόσο δύσκολο είναι αναρωτιέμαι, να ξεχωρίσουμε το σώμα μας μέσα στον κυκλώνα των προβολών που αντανακλούν εντός κι εκτός; Το θέλω μας, μακάρι να μας σπρώχνει στο να εντοπίζουμε το ντύμα που μας πρέπει.
Γράφεις υπέροχα! Καλησπέρα!
Θανατος καθε μερα απουσιας.......
Υπεροχο Νατασα..τα λογια περιττα..
Καλησπερα και καλη εβδομαδα..
Δεν υπαρχει πιο θλιβερό και πιο μοναξιασμένο θέαμα απο μια γεματη, πολυβουη πόλη....
"αρκεί να ντύνομαι το σώμα σου
κάθε που χαράζει"
"κι η ανάσα μου ιστος
να σ΄ αγκαλιάζει"
τι όμορφο….
και καμιάς πόλης
δεν θα με φοβίζουν
οι έρημοι δρόμοι
καμιάς...
Καληνύχτα καλή μου…Νατασα
Άτη, χαίρομαι που σε συναντώ εδώ!
Εύχομαι να μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα θέλω μας και να μην είναι μια αυταπάτη του μυαλού μας. Ας είναι το σώμα μας η κιβωτός των όσων κρύβει μέσα η ψυχή μας...σε μια έρημη πόλη που τα φώτα ζαλίζουν...μα οι φωνές μοιάζουν να μην μας αγγίζουν!
Καλό βράδυ Άτη!
Καλησπέρα Καστρινή,
Η απουσία είναι η αρχή ενός αργού θανάτου που επιβραβεύεται με τη σιωπή...σαν να σβήνονται τα βήματα που διάνυσες σε μια απόσταση να φτάσεις μη ξέροντας από που ξεκινάς και που καταλήγεις...απλά περπατάς κρατώντας χέρι χέρι όσα αγαπάς...μέχρι να ανάψουν πάλι τα φώτα να βρεις τα ίχνη που άφησες μισά...
Καλό βράδυ Καστρινή!
Η μοναξιά στο απέραντο μεγαλείο της Ρίκη, έχεις απόλυτο δίκιο. Αυτό το οξύμωρο το δείχνει περίτρανα...μια πόλη να ασφυκτιά από μόνους ανθρώπους!
Καλό βράδυ καλή μου Ρίκη!
Ένα ντύμα πέπλο αγάπης σε όνειρα να στέκει σαν φυλαχτό ...διώχνοντας μακριά την ερημιά της θλίψης που βούτηξε την πόλη σε ακάνθινο κλοιό!
Καληνύχτα Βέλβετ
οφείλω να πω ότι οι τελευταίες δυο στροφές με καθήλωσαν... τα σέβη μου Νατάσα, με έντυσες κι εσύ με την ποιητική σου ανάσα...
Σε περίμενα εις μάτην στο ερημοκλήσι./ Στον ερημόστιχο σ' αιχμαλώτισα!
(Γι' αυτό μας δόθηκε, Νατάσα, η χάρη να γράφουμε!)
"Θάνατος κάθε μέρα απουσίας
σαν δάκρυ που κυλά
μέσα από άδεια αγκαλιά
ανεκπλήρωτης λατρείας"
Λέω, με τόσους θανάτους, στο τέλος...απέθαντοι για ό,τι αγαπάμε και αγαπάμε πολύ...
Φιλιά, Νατάσα, πολλά
Γεια σου Γιάννη,
Του στίχου η ερημία
μοιάζει χορταριασμένη
με λουλουδιών αρώματα
και νοσταλγίας χρώματα
που ζωγραφίζουν
τις ψυχής απαγγελίες!
Νημερτή, κι εμένα είναι από τα αγαπημένα μου και δη το κλείσιμο του εν λόγω ποιήματος...
Την καλησπέρα μου σε ένα μοναδικό δημιουργό και επεξεργαστή του στίχου!
Ευαγγελία μου
τίποτα δεν πεθαίνει αν το αγαπάμε στέκει αιώνια στα όρια της θνησιμότητας και της αθανασίας !
Πολλά φιλιά καλή μου φίλη!
Δημοσίευση σχολίου