Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

20/11/10

«Τα κάστρα της σκέψης»


Στο όνειρο γινήκαμε δραπέτες 
σαν θόλωσε τα μάτια ο νους της αρπαγής
κι οι μνήμες μας στεφθήκανε αφέντες
να τριγυρνούν στης σκέψης τα κάστρα ολημερίς.

Σε ξεχασμένο ταξίδι ναυαγοί
ξοδέψαμε της νιότης την ελπίδα
απόκληροι μιας μάχης στη σιωπή
μας κλέψανε του χρόνου τη κλεψύδρα.

Σε υπόσχεσης το άδηλο σχήμα
με της κάλυψης το ψέμα για τροφή
χτίσανε του αύριο το θύμα
να θωρεί του κάτω κόσμου τη ζωή.
  
Απόρθητες σαν είναι της σκέψης οι πύλες
παραμονεύουν για δες προδότες φυγάδες
βιαστείτε να μπείτε στις νέες σελίδες
θα γραφούν απ΄ του κόσμου του
ς νέους ραγιάδες.

8/10/10

«Ενδοσκόπηση»



Αγκαλιά μου μια θλίψη
βουτάει το πρωινό
σ’ άδειας ποδιάς το δείλι
κι ανασταίνει χαράς τη ροδαυγή
κέρινη φλόγα στης σιωπής το κρύο
να πεθαίνει και να ζει.


Αγκαλιά μου μια απουσία
σημαδεύει το χρόνο
στο πίνακα παράλογου ονείρου
μαθητεύει η προσμονή
σαν χάρτινος πύργος στην άμμο
να πολεμά να σωθεί

21/9/10

"Φθινοπωρινή βροχή"


Μικρή ατσάλινη
της νιότης βροχή
πάθος που χύνεται
στ' ουρανού το περβάζι
συνάζει θωριές αλησμόνητων ήχων
...ζαλίζει πεθυμιές
αλλοτινών συλλογισμών
συννεφοσύλλεγμα κάποιας θλίψης
που έφερε στα μάτια της μέρας
το φθινόπωρο νωρίς
με κρυστάλλινες δροσοσταλίδες
παιχνιδίσματα στα πέταλα των λουλουδιών
ένα αντίο νοσταλγικό
στη δύση του καλοκαιριού
ντυμένο με τα χρώματα
μιας άλαλης αυγής
κάποιου αναστεναγμού.

5/8/10

"Διπλή μοναξιά"

Σαν χνάρι ακαθόριστο
της θύμισης η ώρα
μοιάζει ν' αργοπεθαίνει
το φως στη παγωνιά.


Καράβι ακυβέρνητο
σε έρωτα τυφώνα
φτάνει να ανασταίνει
το πόθο κάθε αυγή.


Δυο μάτια φύλακες
πυξίδες στο σκοτάδι
κρύβουν τον κλέφτη ήλιο
συνομιλούν με τη σιωπή.


Ρότα ανεξερεύνητη
που χάραξε ευθύς
της μοίρας η στιγμή
συνεπιβάτη κέρδισα
σε μονοθέσιο σκαρί.


Σάρκινο ρούχο να φορώ
κάθε που ο νους
στα βήματά σου τρέχει
κι η νύχτα μάγισσα θαρρώ
μια υποκρίτρια σε θέατρο φθηνό
να με ξυπνά απ' τ' όνειρο.

23/6/10

"Παράλληλες ευθείες"




Ανοίγω τα μάτια στο σκοτάδι
ανοίγεις τα μάτια στο φως
στο σταυροδρόμι της μέρας
χωρίζουν οι δρόμοι του χτες.

Σαν παράλληλες μοιάζουμε ευθείες
που κλειδώθηκε η ρότα στο χρόνο
μετερίζι ποινής αναγκαστικής πορείας
που δικάστηκε η μοίρα με πόνο.

Παλλόμενο κύμβαλο της μνήμης η θωριά
ακριβό αντίβαρο, ήλιος στη συννεφιά
μικρός δορυφόρος των ματιών σου το φως
απομένω, σε σκέφτομαι πως ζεις μοναχός.

Ανασαιμιά μου, η εκπνοή των λυγμών σου
της καρδιάς μου ο χτύπος, μονομάχος των φόβων σου
η κραυγή της ανάσας σου, οδηγός μου στ’ όνειρο
η σιωπή της καρδιάς σου, δάκρυ μου άνυδρο.

27/5/10

«Αίολη ρότα»




Πλημμυρίζει ο νους
από ναυάγια ηλεκτρισμένα
ακίνητη η πυξίδα
σε ταξίδια χιλιοειπωμένα.

Ρότα αίολη
στου κόσμου το βυθό
κάθομαι στην κουπαστή
κι αγναντεύω της σειρήνας τον καημό.

Χρυσά και μαλάματα
στην άκρη μιας ακτής
γίνηκαν άμμος
μάρτυρες μιας καθωσπρέπει φυλής.

Αφήνει τ΄ αγέρι
μήνυμα στον ουρανό
σ’ ένα μικρό αστέρι
που κρατάει της φωτιάς το θυμό.

Μες τα βήματα της λάμψης
μιας ματιάς στα πεταχτά
χάθηκε ο μίτος της σκέψης
στης μοίρας τα λευκά πανιά.


17/5/10

«Δίχτυ λέξεων»


Ακραιφνής πόθος
λάμνει στης μέρας το φως
και κάνει το ψέμα
αλήθειας φυγά
ακούραστη έξη
της νύχτας θωριά
με μάτια θολά
με χέρια δεμένα
όνειρα σφαλιστά
στο κάστρο της σκέψης
στων λέξεων τα δίχτυα
πιασμένα πουλιά
λαβώθηκε η μοίρα
στέργει τη μοναξιά!

19/4/10

¨Ονείρων σκιές¨

Έρχεσαι φεύγεις
σαν άνεμος χάνεσαι
γρικώ την ανάσα σου
πως τη σιωπή μάχεσαι.

Πλανιέται ο νους

σε χώρες κρυφές
σβησμένος δαυλός
σε ονείρων σκιές.

Δεν είσαι κοντά

κι όμως σε αγγίζω
στ’ ουρανού τη ματιά
θωρώ της ζωής μας το γκρίζο.

Φώτα θολά

παρέα συχνή
σιωπήσαν κι αυτά
κάποιου Αυγούστου την αυγή.


2/2/10

"Αύρα ερωτισμού"


Ένα φουλάρι ξεγλιστρά
απ' το γυμνό λαιμό της
καλοκαιρινό μελτέμι στα κρυφά
ζήλεψε να κλέψει τον καημό της.

Αύρα ερωτισμού
πλανιέται στον αέρα
σαν άρωμα κλεμμένου γιασεμιού
που φίλησε της μοναξιάς τη σφαίρα.

Ιππότης αλήτης ορθώνει το βλέμμα
μαγεύει τη νύχτα και κλέβει τ’ αστέρια
για να της πλέξει των ματιών της το στέμμα
δυο φεγγάρια μονοπάτια στα δικά του νυχτέρια.

Σαν η ένταση της στιγμής
κεράσει τη ματιά
κι η θωριά ερωτικής πνοής
παραδώσει τα κλειδιά
σαν ηφαίστειο γεννιέται
ενός αγγέλου η καρδιά.

16/1/10

"Ευχή"



Σκέψη μου, κρυφό μου μονοπάτι
κάψε κι απόψε της μνήμης το κερί
κι ορμήνεψε γλυκά στου φεγγαριού το άτι
κοντά του να στέργει σαν η νύχτα αργεί.

Σαν θεριεύει η μοναξιά
και σε ντύνει το ψύχος του ανθρώπινου χειμώνα
πύρωσε τα μάτια στης αγάπης τη φωτιά
που άνθισε και κόπηκε σε άχρονο κυκλώνα.

Κάθε που η σιωπή βασιλιά σε ντύνει
και σειρήνες ληστρικές φιμώνουν την αυγή
ψιθύρισε στη νύχτα χαμόγελο που σμίγει
με την ανάσα μου και γίνεται γλυκόλαλη φωνή.

Γλυκόπικρος αντίλαλος του αντίο το φιλί
άκουσα την ανάσα σου σαν ουρλιαχτό καταρράχτη
μιαν αρχή σε ένα τέλος και ένας τέλος στην αρχή
ναυαγοί κι οι δυο στου χρόνου το αδράχτι.