Πλημμυρίζει ο νους
από ναυάγια ηλεκτρισμένα
ακίνητη η πυξίδα
σε ταξίδια χιλιοειπωμένα.
Ρότα αίολη
στου κόσμου το βυθό
κάθομαι στην κουπαστή
κι αγναντεύω της σειρήνας τον καημό.
Χρυσά και μαλάματα
στην άκρη μιας ακτής
γίνηκαν άμμος
μάρτυρες μιας καθωσπρέπει φυλής.
Αφήνει τ΄ αγέρι
μήνυμα στον ουρανό
σ’ ένα μικρό αστέρι
που κρατάει της φωτιάς το θυμό.
Μες τα βήματα της λάμψης
μιας ματιάς στα πεταχτά
χάθηκε ο μίτος της σκέψης
στης μοίρας τα λευκά πανιά.
6 σχόλια:
και το ταξίδεμα δεν σταματάει... ευτυχώς... ρότα αίολη και σε τούτο το ταξίδι της ζωής, της ανάμνησης, της αγάπης, της νοσταλγίας, νιώθουμε την αρπάγη της μοίρας... αλλά δεν στερεώνεται σε κανέναν ουρανό ορφανή η απελπισία.. ο έρωτας για το μυστικό νόημα της ύπαρξης μονάχα... σ'ευχαριστώ!
Χθες πηγα στην θαλασσα
Σκεφτηκα να ταξιδεψω
Αλλα μεχρι τον βυθο της ακτης τα καταφερα
Ευτυχως γιατι δεν ειχα ανθεκτικα πανια ουτε πυξίδα
Ο αιολος και οι ανεμοι του σε πανε δωθε κειθε
Και ολομοναχος θα ναυαγουσα
.....
Ο αίολος μαζί με τους ασυνάρτητους ανέμους του μπορεί να μεταφορφωθούν σε γεννήτορες...κάποιας μοιραίας νηνεμίας...ίσως!
Την καλησπέρα μου και την εκτίμησή μου Νιμερτή έχεις!
Φορές και ο αίολος μοιάζει συνοδοιπόρος σε περίεργα ταξίδια Velvet...
Καλό βράδυ...
....επειδή ασχολούμαι με τη φωτογραφία (δόκιμα),οι φωτό σου είναι απίθανες,καταπληκτικές!!Απο που τίς παίρνεις;Φυσικά στη ποίηση είσαι υπέροχη!!!
Σ'ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια...όσο για τις φωτό, δες: http://www.deviantart.com/
Δημοσίευση σχολίου