Στης βροχής το ταξίδι οι αναμνήσεις ανασαίνουν
σαν υδάτινες
φιγούρες χαϊδεύουν το τζάμι
κι η πνοή τους
ζωγραφίζεται παγωμένη νεκρή.
Στης λήθης τον
ουρανό οι αισθήσεις γεννιούνται
σαν άψυχα
κορμιά τριγυρίζουν τη νύχτα
κι η δίψα τους
χάνεται στο διάβα της αυγής.
Στη λαχτάρα των
ματιών θυσιάζεται η αλήθεια
σαν υπόσχεση
του «πάντα» του, «τώρα», του «ποτέ»
πεφταστέρια που
στοιχειώνουν τις πρωινές καλημέρες.
Δροσερές
βρόχινες στάλες ταξιδεύουν το νου
και η ματιά
χαμηλώνει στης ψυχής το «μέσα»
για να κρύψει
το πάθος που καίγεται
στης σιωπής το
θανατηφόρο μονόλογο.
6 σχόλια:
Στη ψυχης το μεσα
οι μνημες δεν σβηνουν
και καθε τοσο μας βασανιζουν
Καλημερα....
Καλημέρα καλέ μου φίλε! Όμορφο Σ/Κ να έχεις!
Οι μνήμες σαν θολές φιγούρες επανέρχονται
για να μας θυμίζουν τα θέλω μας
και να ξεσκονίζουν την ταυτότητά μας!
Φιλιά!
Θανατηφόρο μονόλογο,
χάραξε μια ψυχή σ'ενα παράθυρο ,
διαβάζει τα γραφόμενα ο πόνος,
και της λέει ,"πάντα θα σου είμαι υπόχρεος",
τότε ήταν που εκείνη ξέσπασε σε ασταμάτητο χαχανητό,
κοιτάζοντας τον πόνο, που βρισκόταν ακόμα μέσα της.
Όπως και να έχει, γλυκύτατο Νεραιδόπλασμα, αν ποτέ σου ξεστρατίσεις για λίγο από εκείνον τον πονεμένο , μα με όλο νόημα μονόλογο σου, έλα να με βρεις Θα σε περιμένω στο Νερόμυλο μου. Κάλο σου βραδύ.
Μια παραμυθική αποτύπωση ανάγνωσης...σ΄ευχαριστώ!
Οι μονόλογοι τις νύχτες στον ήχο της βροχής...χάνονται σαν χάρτινες ψυχές σαν τις ζεστάνει ο ήλιος της πρωινής καλημέρας!
Σ΄ευχαριστώ για το πέρασμά σου ....
Χρονια πολλα Νατασα
Σ΄ευχαριστώ πολύ καλέ μου φίλε! Να χαίρεσαι το όμορφο κορίτσι! Πολλά φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου