Σε έφτασα μισεύοντας το χρόνο
κι έθρεψα καρπούς μιας νιότης
κρυμμένης σ’ ένα απόσταγμα του νου
ζητώντας της μοίρας πληρωμή
με κάλπικες ευχές που είπες ένα βράδυ.
Μικρό θεριό μεγάλωνα
κρυμμένο πόθο της ψυχής
που πάγωσε σε χιονισμένη πόλη
και κάθε άνοιξης τη νύχτα παραβιάζει
τ’ απόρθητα παράθυρα της σκέψης.
Έμαθα, έμαθες, έζησα, έζησες
νικητές στο βάθρο ηττημένοι
να σέρνονται γυμνοί μ’ ακάνθινο στεφάνι
κάδρο στα μάτια της καρδιάς
που κλείστηκε καλά σε άγνωστο λιμάνι.
Μούσες πολύβουης πολιτείας
κατακρημνίζονται σ’ άνισο αγώνα
μια κι η φωνή τους δε φτάνει
σ’ ανθρώπων ώτα τώρα που
η σιγή γίνηκε του κόσμου τρόπος.
9 σχόλια:
Ευχομαι η ποιηση να μην παψει ποτε
να σε συντροφευει
Για την σημερινη παγκοσμια ημερα ποιησης
Πολύ όμορφη η ευχή σου! Είναι ένα όμορφο καταφύγιο με θέα απ΄το παράθυρο της ψυχής... Το ίδιο σου εύχομαι...καλέ μου φίλε!
Κι΄ όμως σαν θεριό έχει και εκείνο τον λόγο του να υπάρχει...
Όπως και να έχει , θα σε παρακαλούσα να συνεχίσεις να είσαι γενναιόδωρη με την ποίηση σου .Καλό σου βράδυ.
Θα αντιστρέψω το σχόλιο σου Σιδερά και θα πω ας μην πάψει ποτέ να είναι γενναιόδωρη η ποίηση μαζί μου...
Σ΄ευχαριστώ! Όμορφη Κυριακή να' χεις!
ωραιο το blog σου!!!
Καλως σε βρηκα..!!!
Να΄σαι καλά andrik. Σ΄ευχαριστώ για το πέρασμά σου!
ΟΜΟΡΦΟ!!! ΜΠΡΑΒΟ ΝΑΤΑΣΑ!!!!
Σ΄ευχαριστώ Γιάννη-πατριωτάκι!
Καλή Ανάσταση Α.
Με περισσότερο φώς
Elisa - Luce
Δημοσίευση σχολίου