Όλα εσύ
τα όνειρα, οι πόθοι κι οι λυγμοί
κάστρα έχτισαν στης πόλης μου το χιόνι
Όλα εσύ
η προσμονή, ο έρωτας και της αγάπης η αφή
θέριεψαν της καρδιάς το λαβωμένο δάκρυ
Όλα εσύ
ο θάνατος, η ανάσταση, ο πόνος κι η σιωπή
κυρίεψαν τη λογική κι αντάριασαν τη λήθη
Όλα εσύ
η μέρα, η νύχτα, το αύριο, το χθες
κομμάτιασαν το χρόνο μαζί σου να ζω στιγμές.
Όλα εσύ
το άγνωστο, το οικείο μιας αφανής θυσίας το αντίο
αφέθηκες σιωπή να χαράζεις γραμμές στου έρωτα το βιβλίο.
τα όνειρα, οι πόθοι κι οι λυγμοί
κάστρα έχτισαν στης πόλης μου το χιόνι
Όλα εσύ
η προσμονή, ο έρωτας και της αγάπης η αφή
θέριεψαν της καρδιάς το λαβωμένο δάκρυ
Όλα εσύ
ο θάνατος, η ανάσταση, ο πόνος κι η σιωπή
κυρίεψαν τη λογική κι αντάριασαν τη λήθη
Όλα εσύ
η μέρα, η νύχτα, το αύριο, το χθες
κομμάτιασαν το χρόνο μαζί σου να ζω στιγμές.
Όλα εσύ
το άγνωστο, το οικείο μιας αφανής θυσίας το αντίο
αφέθηκες σιωπή να χαράζεις γραμμές στου έρωτα το βιβλίο.
2 σχόλια:
αυτό το άνευ όρων δόσιμο... μου θύμισε, δεν ξέρω γιατί, το 2ο κονσέρτο του Ραχμάνινοφ... ορμητικό, θυελλώδες, αληθινό... πανέμορφο όπως και το ποίημά σου Νατάσα...
Κρατώ το ορμητικό...που ίσως η παράθεση λέξεων ...προκαλει αυτό το χειμαρρώδες στο οποίο ίσως αναφερεσαι!
Ευχαριστώ για τη συσχέτιση...
Δημοσίευση σχολίου