σαν άνεμος χάνεσαι
γρικώ την ανάσα σου
πως τη σιωπή μάχεσαι.
Πλανιέται ο νους
σε χώρες κρυφές
σβησμένος δαυλός
σε ονείρων σκιές.
Δεν είσαι κοντά
κι όμως σε αγγίζω
στ’ ουρανού τη ματιά
θωρώ της ζωής μας το γκρίζο.
Φώτα θολά
παρέα συχνή
σιωπήσαν κι αυτά
κάποιου Αυγούστου την αυγή.
