Σαν διχασμένο το εγώ
ν' αργοκυλάει
στη χαραμάδα της ζωής
που αργοσβήνει
μέσα σε φώτα υστερίας
και αλκοόλ
πόσα σου έδωσα ζωή
και πόσα σβήνεις
με κιμωλία αίμα
σαν ντεκόρ
να βάφω
υποσχέσεις πια ληγμένες
σε έρωτες που ζήτησαν
τη γη των αθανάτων
στην άβυσσο
γεννήθηκαν νεκροί
σε πόλη κέρινων
και λάγνων ομοιωμάτων
σαν θέλησαν να κλέψουν
τη φωτιά
του νου ανάσα
σε μυστικό αγκάλιασμα
κατάφεραν να λιώσουν την αγάπη
και έπλασαν στον ήλιο
το ψέμα με αγγέλου τη μορφή
έτσι ξεγέλασαν
τον φύλακα της λογικής
και πήραν τα κλειδιά
χαρίζοντας σιωπή
στα χείλη μιας θνητής αυγής!
ν' αργοκυλάει
στη χαραμάδα της ζωής
που αργοσβήνει
μέσα σε φώτα υστερίας
και αλκοόλ
πόσα σου έδωσα ζωή
και πόσα σβήνεις
με κιμωλία αίμα
σαν ντεκόρ
να βάφω
υποσχέσεις πια ληγμένες
σε έρωτες που ζήτησαν
τη γη των αθανάτων
στην άβυσσο
γεννήθηκαν νεκροί
σε πόλη κέρινων
και λάγνων ομοιωμάτων
σαν θέλησαν να κλέψουν
τη φωτιά
του νου ανάσα
σε μυστικό αγκάλιασμα
κατάφεραν να λιώσουν την αγάπη
και έπλασαν στον ήλιο
το ψέμα με αγγέλου τη μορφή
έτσι ξεγέλασαν
τον φύλακα της λογικής
και πήραν τα κλειδιά
χαρίζοντας σιωπή
στα χείλη μιας θνητής αυγής!