Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

5/6/20

«Αποδημητικά πουλιά»


Σαν νιογέννητα μοιάζουν πουλιά

που εξαναγκάστηκαν να πετάξουν

μέσα σε σκληρή καταιγίδα

 

ατσάλωσαν το ράμφος και τα φτερά

ακόνισαν τα νύχια για να γραπώνονται

με ασφάλεια στους ανέμους

 

σφάλισαν διπλά στα σωθικά την καρδιά

ν’ αντέχει στην παγωνιά του καιρού

και πετάνε σε σύννεφα μοναξιάς

 

σ’ έναν ουρανό που δεν χορταίνει την επιθυμία

σ’ έναν ορίζοντα που έσβησε τα όνειρα

σ’ ένα αύριο που μοιάζει επανάληψη

 

μα δες, αλλάζουν τα μάτια τους

όταν του ήλιου οι ακτίνες

σαν χάδι ψηλαφίσουν τα φτερά τους

 

και μικρά γυαλιστερά πετράδια

λαμπυρίζουν στα μάτια τους

μα δες, ένας ολάκερος φωτεινός ουρανός

λάμπει στο πρόσωπό τους

 

τι κι αν έπεσαν

τι κι αν κόπηκαν

τα φτερά τους χιλιάδες φορές

βρίσκουν ούριο άνεμο

όταν επαναπροσδιορίσουν

την πυξίδα τους στον κόσμο

βρίσκοντας τη θέση τους σ’ αυτόν.  

24/5/20

«Ελεύθερες ψυχές»


Κάποια κλειδωμένα σώματα
ζουν σε ελεύθερες ψυχές
ανασαίνοντας αξιοπρέπεια
μάχονται για τα δικαιώματα
που υπάρχουν απ’ το χθες
κόντρα στου καιρού τα κελεύσματα
που τους κλέβουν τις φωνές.

Μια βαθιά υπόκλιση τους οφείλουμε
όλοι όσοι καλόβολα τους κρίνουμε…

Αυτοί οι μαθητές της ζωής
στα θρανία του δεύτερου σχολείου
ατσαλώνουν απ’ το οξυγόνο της αλλαγής
και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους κλέψει
τα υλικά μιας νέας αρχής.

19/5/20

«Είναι κάποιες στιγμές»



Είναι στιγμές
που θες να σταματήσει ο χρόνος,
οι ώρες να πάψουν να μετρούν,
οι άνθρωποι σκιές να γίνουν
τα λόγια να σιωπούν
ο κόσμος να γυρίζει αδιάφορος
κι εμείς να στεκόμαστε αόρατοι
με μάτια λόγχες που φωτιές ανάβουν στο μυαλό
γεννώντας μια τρέλα χωρίς αρχή και τέλος ...
μια τρέλα που μοιάζει πάντα να σου ανήκε
που μοιάζει να βρήκε το σπίτι της
μα που οφείλεις να της κλειδώσεις την πόρτα
να κρυώσει στον παγωμένο αέρα
κι έτσι να φορέσει τη φορεσιά της λογικής
για να χωρέσει κάπου στον κόσμο.

8/3/20

«Σκλάβος στα παραμύθια»




Μαζεύω στην χούφτα μου στιγμές
σαν αστερόσκονη σκορπάνε στον αέρα
γλιστρώντας στου χρόνου τις ρωγμές
κάθε πρωί μου λένε καλημέρα.

Σαν σταθώ στου ήλιου το γέρμα
σαν άτι καλπάζει η σκέψη
φορά η καρδιά της αγάπης το στέμμα
ξυπόλυτο βασιλιά να με στέψει.

Δεν πίστεψα τα λόγια που σου είπα
ζωγράφιζα στα μάτια σου μια λύπη
ας φώναζαν τα χέρια σου αλήθεια
εγώ χαιρόμουν για τη νίκη.

Στο δικό μου το κάστρο βασιλεύει σιωπή
στο δικό μου ουρανό δεν έχει αστέρια
αν μιλούσαν τα θέλω θα γινόταν γιορτή
θα χανόταν η νύχτα μες τα δυο σου τα χέρια.

Πριν κλείσει η νύχτα τα μάτια
σαν ψίθυρος έλα κι απόψε
σκέπασε τα βλέφαρά μου με χάδια
την ανάσα μου έλα και κόψε.

Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου
φώτισε ο ήλιος την αλήθεια
ντρέπομαι το χαμόγελό σου
γιατί σκλάβος αιώνιος θα μείνω στα παραμύθια.