Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

27/11/09

¨Ποιητής¨



Ένας ρομαντικός πολεμιστής
με όπλα μυριάδες, τις λέξεις
οπλίζει και γράφει,
σωπαίνει, κραυγάζει,
σε πεδίο πολέμου
με εικόνες ζωής
ρουφάει μελάνι
και ζωγραφίζει με αίμα ψυχής
σε χρυσοκέντητο καμβά.

Καταγής χυμένα ημιθανή σώματα
άλλα θα γεννηθούν ξανά
άλλα θα μείνουν στο σκοτάδι
στα σκονισμένα αφανή δωμάτια του Άδη.

Ένας ρομαντικός πολεμιστής
σ’ ένα ατέλειωτο πόλεμο
με το είδωλό του
με τον έρωτα
με τη φύση
με τη ζωή
με το θάνατο
με το αύριο
με την αρχή με το τέλος
μα δεν έχει τέλος αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος
δεν έχει ήρωες
δεν έχει νικητές και ηττημένους
της λέξης η μάχη φαντάζει γιορτή.

23/11/09

¨Έρημη πόλη¨




Φώτα σε μια έρημη πόλη
παγερή η σιωπή, να σκοτώνει
ακούγονται αυλοί να ηχούν σε σκοπό αργό ...
σαν θάνατο.

Μυστικιστική ατμόσφαιρα σαν σε ιερή τελετουργία
πλέκει το πέπλο στον ιστό της η φαντασία,
πλανεύτρα, θεά των αισθήσεων,
υποβάλει λατρευτικά τη μύηση σε κόσμους παραισθήσεων.

Έρημοι δρόμοι μοναξιάς
κλέφτες που ερίζουν για λάφυρα μιας λείας
άρπαγες δαίμονες
που ντύνονται ενδύματα ευγενείας.

Θάνατος κάθε μέρα απουσίας
σαν δάκρυ που κυλά
μέσα από άδεια αγκαλιά 

ανεκπλήρωτης λατρείας.

Θέλω να ντύνομαι το σώμα σου
κάθε που χαράζει.
Θέλω να γίνεται η ανάσα μου ιστός
κι αυτή να σε αγκαλιάζει.

13/11/09

«Άγονη λήθη»



Η φυλακή της σιωπής ελευθερώνει τη μνήμη
σε δύσβατα όρη αλώθηκε η θέληση του νου
να μάθει στη καρδιά της λογικής τα ίχνη
στα βήματά της να σβήνει σημάδια χωρισμού.

Αρνήθηκε ο καιρός τη λύτρωση να φέρει
μουδιάζει η κραυγή σε σύννεφου φυγή
η μοίρα χιμάει στη πληγή σα κοφτερό μαχαίρι
κι η βροχή αμείλικτη τρυπώνει στη στιγμή.

Ξημέρωσε νωρίς της μοναξιάς το δάκρυ
χωρίστηκε στα δύο του πόθου το φιλί
απόμεινες μονάχος να λογαριάζεις κάτι
ό,τι ποτέ δεν πίστεψες και ρώταγες γιατί.

Τα λόγια σκέπασε το χιόνι της αλήθειας
και πάγωσε το χρόνο αιώνια να θρηνεί
σαν πειρατής η σκέψη ύστατης βοήθειας
καράβι τσακισμένο σε θάλασσας ορμή.

10/11/09

"Κλειδωμένη μελωδία"



Μια κιθάρα στα χέρια ενός μουσικού…
με μισές τις χορδές,
αισθάνεται ανήμπορος να συνθέσει μελωδία,
τα δάχτυλά του αγκαλιάζουν
εκστατικά
το ρυθμό της ζωής…
που ασθμαίνει
μάταιη η προσπάθεια
να ακουστεί η φωνή.
Σιωπή...
κρυφή κλειδωμένη μουσική …
χωρίς στίχους
γραμμένη με της νύχτας τα χρώματα
και της γης τα αρώματα
μετά από καταιγίδα
που ξέσκισε
της καρδιάς τα φύλλα .

6/11/09

"Της αγάπης τα δίχτυα"


Απλώνω τα χέρια στη σιωπή
μια σκέψη κουρσεύει το μυαλό μου
κι η νύχτα ακροβατεί
στην άκρη των ματιών μου.

Κλείνω για πάντα τη κραυγή
μέσα στα σωθικά μου
διάφανο μαχαίρι στο κορμί
λάφυρο του πόνου η καρδιά μου.

Χύνω τις μνήμες στη λήθη
σκόνη στη λάμψη του χθες
σαν πύρινη σφαίρα στα στήθη
του μυαλού μου οι υπεκφυγές.

Τη σκέψη μου αιώνια κλείδωσες
στου έρωτά σου τα παιχνίδια
τα όνειρά μου πλήγωσες
μες στης αγάπης σου τα δίχτυα.

3/11/09

"Είσαι για μένα"


Είσαι η δίψα που μου καίει τα χείλη.
Είσαι ο πόθος που δεν έχει εκπληρωθεί.
Είσαι η μέθη που παραλύει το σώμα
και κάνει τα λόγια να μην έχουν λογική.
Είσαι το πάθος που ζητάει το ταίρι
σε μια κλίνη ερωτική.
Είσαι έρωτας έφηβος
καρδιοχτύπι σε καρδιά παιδική.
Είσαι όλα τα χρώματα της φύσης,
ζωγραφιές της ψυχής.
Είσαι εσύ το γαλάζιο της θάλασσας
που με γαληνεύει.
Είσαι εσύ το κόκκινο απ’ το ματωμένο φεγγάρι
που με σαγηνεύει.
Είσαι εσύ το κίτρινο χρώμα
απ’ ένα λιβάδι σπαρμένο στάχυα,
που χορεύουν με τ’ αγέρι σε χορό νωχελικό.
Είσαι μια όαση απρόσμενη σε έρημο καυτή
βάλσαμο η ύπαρξή σου σε οδοιπόρο
για έρωτα … για ζωή.
Είσαι εσύ τα δεσμά μου
και η ελευθερία μαζί .
Είσαι εσύ το όνειρό μου
και η εκπλήρωση μαζί .

2/11/09

"Μοναξιά μες τους ανθρώπους"





Ένα σπίτι μες στη πόλη
άδειο κι έρημο ρημάζει
κι η αυλή του αφημένη, ξεχασμένη χορταριάζει.


Μια κραυγή στη  φασαρία
βουβός ήχος στην πλατεία
κι άλλος κρότος να θροΐζει την απελπισία.


Εύπλαστο κερί η ψυχή
λιώνει στο ψύχος του καιρού
αυλακώνει χαρακιές απ΄ την παγωνιά του νου.


Ευωδία κι άνοιξης μοσχοβολιές
χάθηκαν από κακόφορμες αναπνοές
απλησίαστα κουφάρια τώρα μοιάζουν των ανθρώπων οι ζωές.

1/11/09

« Ζωή»




Εμπειριών απόσταγμα
της ζωής μας το πρόσταγμα
οδηγός των ονείρων στο απόσπασμα

γεφυρώνει τα πάθη
απαλύνει τα λάθη
μας αφήνει στης πικρίας τα βάθη

σαν ήρωες που τους έκλεψε της θάλασσας το κύμα
σε μια πλώρης το αποκύημα
έχασαν της ζωής το ηχηρό βήμα

βράχηκαν τα φτερά των αγγέλων το ντύμα
κάηκαν δυο καρδιές στης αφής το άγγιγμα
σαν καυτό σίδερο που έλιωσε και άφησε ανεξίτηλο στίγμα.