Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

2/11/09

"Μοναξιά μες τους ανθρώπους"





Ένα σπίτι μες στη πόλη
άδειο κι έρημο ρημάζει
κι η αυλή του αφημένη, ξεχασμένη χορταριάζει.


Μια κραυγή στη  φασαρία
βουβός ήχος στην πλατεία
κι άλλος κρότος να θροΐζει την απελπισία.


Εύπλαστο κερί η ψυχή
λιώνει στο ψύχος του καιρού
αυλακώνει χαρακιές απ΄ την παγωνιά του νου.


Ευωδία κι άνοιξης μοσχοβολιές
χάθηκαν από κακόφορμες αναπνοές
απλησίαστα κουφάρια τώρα μοιάζουν των ανθρώπων οι ζωές.

4 σχόλια:

Ρίκη Ματαλλιωτάκη είπε...

Ετσι ειναι...αλλά προσπαθούμε να το δουμε αλλιώς...

Τη καλησπέρα μου!

Poet είπε...

Γιατί τόση μοναξιά και απελπισία, κοριτσάκι; Εγώ βλέπω τα ωραία σου νιάτα κι ένα φωτεινό ανοιξιάτικο χαμόγελο. Ψηλά το κεφάλι! Υπάρχει και ομορφιά στη ζωή.

ΝΑΤΑΣΑ είπε...

Ρίκη είναι και αυτή πλευρά της ζωής...κάποτε μη ειδωμένη...την προσπερνάμε τριγύρω με το βλέμμα να μην σταματά! Μιλώντας για αυτήν την ξορκίζουμε! Ένα χαμόγελο ένα βλέμμα είναι καρφί στης μοναξιάς το κορμί!
Καλησπέρα Ρίκη...ευχαριστώ για το αποτύπωμά σου!

ΝΑΤΑΣΑ είπε...

Ποιητά ... η ζωή έχει πολλές πτυχές...σαν το χρόνο, πολλές εποχές...δεν είναι απαραίτητο, όταν μιλάμε για αυτές, να τις οικειοποιούμαστε κιόλας...¨μιλάμε¨ γράφοντας και για ό,τι εν- ή α-συνείδητα κλώθει, κοχλάζει μέσα μας και γεννά την έκρηξη γράφοντας. Πάντα υπάρχουν αφορμές καταγραφής της μοναξιάς...μας κυκλώνει αν και είμαστε όλοι τόσο ασφυκτικά πλάι πλάι...υπάρχει κενό αγγίγματος...έλειψη ενασχόλησης ουσιαστικής και όχι ευκαιριακής!
Χαμογελώ κι εγώ με τη σειρά μου και τη ξορκίζω ...
Την καλησπέρα μου, αφήνω Τόλη! Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ για το χρόνο σου...ξέρω είναι πολύτιμος!