Κλείνω τα μάτια το χρόνο αγγίζω
μέρες που 'γιναν φυγάδες στο χθες
βάφω τις μνήμες σε φόντο γκρίζο
ντίβες θεάτρου του νου μου σκιές.
Απλώνω τα χέρια τ’ όνειρο κρύβω
μες στο ναρκοπέδιο της νύχτας
θραύσμα κραυγής τρυπά το λίγο
κι ελευθερώνει το πόνο της ήττας.
Μαζεύω το νου κοντά σου να έρθω
το θέατρο του παραλόγου ν’ ανοίξει
το έργο μας θα ρίξει αυλαία
σαν ο αέρας της λήθης φυσήξει.
Αιχμάλωτη σε μια σκέψη να μένω
σ’ έναν πόλεμο που πια δεν ορίζω
εσύ νικητής με όπλο χαμένο
κι εγώ ηττημένη τη σκανδάλη οπλίζω.