Καλως ηρθατε !

Καθίστε αναπαυτικά και ας ταξιδέψουμε παρέα!

26/12/13

"Αλυσίδα"





Κάθε ήχος της σιωπής σου
γράφει τους φθόγγους της απουσίας μου
Κάθε μάσκα της άρνησής μου
στήνει τις φράσεις της άμυνάς σου
Κάθε μύχιος φόβος σου
παρασέρνει το παρόν σου στο κενό μου
Κάθε βουβή κραυγή μου
μαστιγώνει το πόνο σου
Κάθε μυστική ευχή σου
χτίζει τα βραδινά όνειρά μου
Και ξυπνώντας η προσευχή μου
αγκαλιάζει την πρωινή ανάσα σου.

17/11/13

« Τυφλή σκέψη…»



















Δεν είναι τα μάτια σου
που χάραξαν διαδρομές στη σκέψη μου
Δεν είναι τα χείλη σου
που σαν χάδια διάβηκαν το κορμί μου
Δεν είναι τα χέρια σου
που ψηλάφισαν αδρά τις αισθήσεις μου
Δεν είναι το σώμα σου
που γίνηκε αγκαλιά της φωτιάς μου
Δεν είναι η φωνή σου
που σαγήνευσε τα πάθη μου
Δεν είναι οι νύχτες σου
που φώτισαν τις μέρες μου
Δεν είναι τα ψέματά σου
που τα έκανα αλήθειες μου
Δεν είναι οι φόβοι σου
που έγιναν διώκτες μου.
Είναι όλα όσα νίκησα σε μένα
για να φτάσω σε σένα
και να νιώσω χαμένη χωρίς εμένα
να προχωρώ και να αντέχω για εσένα.






19/3/13

"Θεριό"


Σε έφτασα μισεύοντας το χρόνο
κι έθρεψα καρπούς μιας νιότης
κρυμμένης σ’ ένα απόσταγμα του νου
ζητώντας της μοίρας πληρωμή
με κάλπικες ευχές που είπες ένα βράδυ.

Μικρό θεριό  μεγάλωνα
κρυμμένο πόθο της ψυχής
που πάγωσε σε χιονισμένη πόλη
και κάθε άνοιξης τη νύχτα παραβιάζει
τ’ απόρθητα παράθυρα της σκέψης.

Έμαθα, έμαθες, έζησα, έζησες
νικητές στο βάθρο ηττημένοι
να σέρνονται γυμνοί μ’ ακάνθινο στεφάνι
κάδρο στα μάτια της καρδιάς
που κλείστηκε καλά σε άγνωστο λιμάνι.

Μούσες πολύβουης πολιτείας
κατακρημνίζονται σ’ άνισο αγώνα
μια κι η φωνή τους δε φτάνει
σ’ ανθρώπων ώτα τώρα που
η σιγή γίνηκε του κόσμου τρόπος. 

17/2/13

«Στης ψυχής το μέσα»





Στης βροχής το ταξίδι οι αναμνήσεις ανασαίνουν

σαν υδάτινες φιγούρες χαϊδεύουν το τζάμι

κι η πνοή τους ζωγραφίζεται παγωμένη νεκρή.

 

Στης λήθης τον ουρανό οι αισθήσεις γεννιούνται

σαν άψυχα κορμιά τριγυρίζουν τη νύχτα

κι η δίψα τους χάνεται στο διάβα της αυγής.

 

Στη λαχτάρα των ματιών θυσιάζεται η αλήθεια

σαν υπόσχεση του «πάντα» του, «τώρα», του «ποτέ»

πεφταστέρια που στοιχειώνουν τις πρωινές καλημέρες.

 

Δροσερές βρόχινες στάλες ταξιδεύουν το νου

και η ματιά χαμηλώνει στης ψυχής το «μέσα»

για να κρύψει το πάθος που καίγεται

στης σιωπής το θανατηφόρο μονόλογο.