«Αποδημητικά πουλιά»

Σαν νιογέννητα μοιάζουν πουλιά

που εξαναγκάστηκαν να πετάξουν

μέσα σε σκληρή καταιγίδα

 

ατσάλωσαν το ράμφος και τα φτερά

ακόνισαν τα νύχια για να γραπώνονται

με ασφάλεια στους ανέμους

 

σφάλισαν διπλά στα σωθικά την καρδιά

ν’ αντέχει στην παγωνιά του καιρού

και πετάνε σε σύννεφα μοναξιάς

 

σ’ έναν ουρανό που δεν χορταίνει την επιθυμία

σ’ έναν ορίζοντα που έσβησε τα όνειρα

σ’ ένα αύριο που μοιάζει επανάληψη

 

μα δες, αλλάζουν τα μάτια τους

όταν του ήλιου οι ακτίνες

σαν χάδι ψηλαφίσουν τα φτερά τους

 

και μικρά γυαλιστερά πετράδια

λαμπυρίζουν στα μάτια τους

μα δες, ένας ολάκερος φωτεινός ουρανός

λάμπει στο πρόσωπό τους

 

τι κι αν έπεσαν

τι κι αν κόπηκαν

τα φτερά τους χιλιάδες φορές

βρίσκουν ούριο άνεμο

όταν επαναπροσδιορίσουν

την πυξίδα τους στον κόσμο

βρίσκοντας τη θέση τους σ’ αυτόν.  

«Ελεύθερες ψυχές»

Κάποια κλειδωμένα σώματα

ζουν σε ελεύθερες ψυχές

ανασαίνοντας αξιοπρέπεια

μάχονται για τα δικαιώματα

που υπάρχουν απ’ το χθες

κόντρα στου καιρού τα κελεύσματα

που τους κλέβουν τις φωνές.

Μια βαθιά υπόκλιση τους οφείλουμε

όλοι όσοι καλόβολα τους κρίνουμε…

Αυτοί οι μαθητές της ζωής

στα θρανία του δεύτερου σχολείου

ατσαλώνουν απ’ το οξυγόνο της αλλαγής

και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να τους κλέψει

τα υλικά μιας νέας αρχής.

«Είναι κάποιες στιγμές»

Είναι στιγμές

που θες να σταματήσει ο χρόνος,

οι ώρες να πάψουν να μετρούν,

οι άνθρωποι σκιές να γίνουν

τα λόγια να σιωπούν

ο κόσμος να γυρίζει αδιάφορος

κι εμείς να στεκόμαστε αόρατοι

με μάτια λόγχες που φωτιές ανάβουν στο μυαλό

γεννώντας μια τρέλα χωρίς αρχή και τέλος ...

μια τρέλα που μοιάζει πάντα να σου ανήκε

που μοιάζει να βρήκε το σπίτι της

μα που οφείλεις να της κλειδώσεις την πόρτα

να κρυώσει στον παγωμένο αέρα

κι έτσι να φορέσει τη φορεσιά της λογικής

για να χωρέσει κάπου στον κόσμο.

«Σκλάβος στα παραμύθια»

Μαζεύω στην χούφτα μου στιγμές
σαν αστερόσκονη σκορπάνε στον αέρα
γλιστρώντας στου χρόνου τις ρωγμές
κάθε πρωί μου λένε καλημέρα.

Σαν σταθώ στου ήλιου το γέρμα
σαν άτι καλπάζει η σκέψη
φορά η καρδιά της αγάπης το στέμμα
ξυπόλυτο βασιλιά να με στέψει.

Δεν πίστεψα τα λόγια που σου είπα
ζωγράφιζα στα μάτια σου μια λύπη
ας φώναζαν τα χέρια σου αλήθεια
εγώ χαιρόμουν για τη νίκη.

Στο δικό μου το κάστρο βασιλεύει σιωπή
στο δικό μου ουρανό δεν έχει αστέρια
αν μιλούσαν τα θέλω θα γινόταν γιορτή
θα χανόταν η νύχτα μες τα δυο σου τα χέρια.

Πριν κλείσει η νύχτα τα μάτια
σαν ψίθυρος έλα κι απόψε
σκέπασε τα βλέφαρά μου με χάδια
την ανάσα μου έλα και κόψε.

Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου
φώτισε ο ήλιος την αλήθεια
ντρέπομαι το χαμόγελό σου
γιατί σκλάβος αιώνιος θα μείνω στα παραμύθια.

"Άτιτλος ήχος της βροχής"

«Στο φινάλε του χθες»

Μια παλιά ιστορία

πειρατών αλητεία

μια ιστορία στο χθες

αγκυλώνει αισθήσεις            

και αφήνουν ρωγμές

λαθεμένου καιρού οι εκκλήσεις.

Το μυαλό θολώνει

και θυμώνει, θυμώνει

σαν θυμάται το χθες

σε γιορτής μεγαλεία

φάροι σε χτισμένες σιωπές

σκοτεινιάζουν τα πλοία

σαν φωτίζουν ματιές.

Γυρισμού σωτηρία σε αγάπη παλιά

δεν υπάρχει σαν ο έρωτας κάνει βήματα νεκρά.

Σαν τα μάτια σηκώνει

και τα χέρια απλώνει

εισιτήριο συγνώμης

να ζητήσει ξανά

στο φινάλε τα χέρια του μένουν

ξένα και αδειανά. 

"Αλυσίδα"

Κάθε ήχος της σιωπής σου

γράφει τους φθόγγους της απουσίας μου

Κάθε μάσκα της άρνησής μου

στήνει τις φράσεις της άμυνάς σου

Κάθε μύχιος φόβος σου

παρασέρνει το παρόν σου στο κενό μου

Κάθε βουβή κραυγή μου

μαστιγώνει το πόνο σου

Κάθε μυστική ευχή σου

χτίζει τα βραδινά όνειρά μου

Και ξυπνώντας η προσευχή μου

αγκαλιάζει την πρωινή ανάσα σου.

« Τυφλή σκέψη…»

Δεν είναι τα μάτια σου

που χάραξαν διαδρομές στη σκέψη μου

Δεν είναι τα χείλη σου

που σαν χάδια διάβηκαν το κορμί μου

Δεν είναι τα χέρια σου

που ψηλάφισαν αδρά τις αισθήσεις μου

Δεν είναι το σώμα σου

που γίνηκε αγκαλιά της φωτιάς μου

Δεν είναι η φωνή σου

που σαγήνευσε τα πάθη μου

Δεν είναι οι νύχτες σου

που φώτισαν τις μέρες μου

Δεν είναι τα ψέματά σου

που τα έκανα αλήθειες μου

Δεν είναι οι φόβοι σου

που έγιναν διώκτες μου.

Είναι όλα όσα νίκησα σε μένα

για να φτάσω σε σένα

και να νιώσω χαμένη χωρίς εμένα

να προχωρώ και να αντέχω για εσένα.

"Θεριό"

Σε έφτασα μισεύοντας το χρόνο

κι έθρεψα καρπούς μιας νιότης

κρυμμένης σ’ ένα απόσταγμα του νου

ζητώντας της μοίρας πληρωμή

με κάλπικες ευχές που είπες ένα βράδυ.

Μικρό θεριό  μεγάλωνα

κρυμμένο πόθο της ψυχής

που πάγωσε σε χιονισμένη πόλη

και κάθε άνοιξης τη νύχτα παραβιάζει

τ’ απόρθητα παράθυρα της σκέψης.

Έμαθα, έμαθες, έζησα, έζησες

νικητές στο βάθρο ηττημένοι

να σέρνονται γυμνοί μ’ ακάνθινο στεφάνι

κάδρο στα μάτια της καρδιάς

που κλείστηκε καλά σε άγνωστο λιμάνι.

Μούσες πολύβουης πολιτείας

κατακρημνίζονται σ’ άνισο αγώνα

μια κι η φωνή τους δε φτάνει

σ’ ανθρώπων ώτα τώρα που

η σιγή γίνηκε του κόσμου τρόπος. 

«Στης ψυχής το μέσα»

Στης βροχής το ταξίδι οι αναμνήσεις ανασαίνουν

σαν υδάτινες φιγούρες χαϊδεύουν το τζάμι

κι η πνοή τους ζωγραφίζεται παγωμένη νεκρή.

 

Στης λήθης τον ουρανό οι αισθήσεις γεννιούνται

σαν άψυχα κορμιά τριγυρίζουν τη νύχτα

κι η δίψα τους χάνεται στο διάβα της αυγής.

 

Στη λαχτάρα των ματιών θυσιάζεται η αλήθεια

σαν υπόσχεση του «πάντα» του, «τώρα», του «ποτέ»

πεφταστέρια που στοιχειώνουν τις πρωινές καλημέρες.

 

Δροσερές βρόχινες στάλες ταξιδεύουν το νου

και η ματιά χαμηλώνει στης ψυχής το «μέσα»

για να κρύψει το πάθος που καίγεται

στης σιωπής το θανατηφόρο μονόλογο.

ΕΠΈΣΤΡΕΨΑ...ΜΕ ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ !

Καλές γιορτές με υγεία και ανιδιοτελή αγάπη να ξεχειλίζει από κάθε σας πράξη...μέρες που είναι το έχουμε υποχρέωση... Εύχομαι σε όλους να πραγματοποιηθούν οι πραγματικές και πιο ποθητές ενδόμυχες ευχές που θα φέρουν αληθινή ευτυχία μέσα από μικρά καθημερινά έπαθλα ανθρώπινης κατάκτησης! Καλύτερη να αποδειχτεί η επόμενη χρονιά στα μάτια όλων!

«Κι αν…»

Κι αν δεν σε κοιτούσα

Θα ’θελα να με είχες δει

Κι αν δεν σε είχα βρει

Θα ’θελα να με είχες συναντήσει
Κι αν δεν είχα μάθει

θα ’θελα να μου είχες πει
Κι αν δεν είχα θυμό για σένα,

θα ’θελα να ’μουν θυμωμένος για πάντα μαζί σου
Κι αν δεν γεννιόμουν με σένα,

θα ευχόμουν να είχα πεθάνει μαζί σου.

" Ώρες"

Φωνάζεις στης μοίρας το χθες

κοιτάζω πως σβήνουν οι φωνές

μοιράζεις σχήματα και σιωπές

αδειάζω το νου απ’ τις μνήμες

σωπαίνεις και φεύγει ο καιρός

δακρύζω σαν μένεις μονάχος

αγάπη που πήγε ν’ ανθίσει

μια λύπη φωλιάζει στα στήθη

μελωμένο μαχαίρι

με λαβίδα δικό σου χέρι

σημαδεύεις στοχεύεις

μετανιώνεις και φεύγεις

οι ώρες αγριεύουν

στης νύχτας τον ίσκιο

θεριά που παλεύουν

να σπάσουν της αγάπης το μίσχο.

Στοιχειώνουν οι λέξεις

το νου του χειμώνα

σαν σπινθήρες ανάβουν

κρυμμένες αισθήσεις στο χώμα.

«Τα κάστρα της σκέψης»

Στο όνειρο γινήκαμε δραπέτες 

σαν θόλωσε τα μάτια ο νους της αρπαγής

κι οι μνήμες μας στεφθήκανε αφέντες

να τριγυρνούν στης σκέψης τα κάστρα ολημερίς.

Σε ξεχασμένο ταξίδι ναυαγοί

ξοδέψαμε της νιότης την ελπίδα

απόκληροι μιας μάχης στη σιωπή

μας κλέψανε του χρόνου τη κλεψύδρα.

Σε υπόσχεσης το άδηλο σχήμα

με της κάλυψης το ψέμα για τροφή

χτίσανε του αύριο το θύμα

να θωρεί του κάτω κόσμου τη ζωή.

  

Απόρθητες σαν είναι της σκέψης οι πύλες

παραμονεύουν για δες προδότες φυγάδες
βιαστείτε να μπείτε στις νέες σελίδες
θα γραφούν απ΄ του κόσμου τους νέους ραγιάδες.

«Ενδοσκόπηση»

Αγκαλιά μου μια θλίψη
βουτάει το πρωινό
σ’ άδειας ποδιάς το δείλι
κι ανασταίνει χαράς τη ροδαυγή
κέρινη φλόγα στης σιωπής το κρύο
να πεθαίνει και να ζει.


Αγκαλιά μου μια απουσία
σημαδεύει το χρόνο
στο πίνακα παράλογου ονείρου
μαθητεύει η προσμονή
σαν χάρτινος πύργος στην άμμο

να πολεμά να σωθεί

"Φθινοπωρινή βροχή"

Μικρή ατσάλινη
της νιότης βροχή
πάθος που χύνεται
στ' ουρανού το περβάζι
συνάζει θωριές αλησμόνητων ήχων
...ζαλίζει πεθυμιές
αλλοτινών συλλογισμών
συννεφοσύλλεγμα κάποιας θλίψης
που έφερε στα μάτια της μέρας
το φθινόπωρο νωρίς
με κρυστάλλινες δροσοσταλίδες
παιχνιδίσματα στα πέταλα των λουλουδιών
ένα αντίο νοσταλγικό
στη δύση του καλοκαιριού
ντυμένο με τα χρώματα
μιας άλαλης αυγής
κάποιου αναστεναγμού.

"Διπλή μοναξιά"

Σαν χνάρι ακαθόριστο
της θύμισης η ώρα
μοιάζει ν' αργοπεθαίνει
το φως στη παγωνιά.


Καράβι ακυβέρνητο
σε έρωτα τυφώνα
φτάνει να ανασταίνει
το πόθο κάθε αυγή.


Δυο μάτια φύλακες
πυξίδες στο σκοτάδι
κρύβουν τον κλέφτη ήλιο
συνομιλούν με τη σιωπή.


Ρότα ανεξερεύνητη
που χάραξε ευθύς
της μοίρας η στιγμή
συνεπιβάτη κέρδισα
σε μονοθέσιο σκαρί.


Σάρκινο ρούχο να φορώ
κάθε που ο νους
στα βήματά σου τρέχει
κι η νύχτα μάγισσα θαρρώ
μια υποκρίτρια σε θέατρο φθηνό
να με ξυπνά απ' τ' όνειρο.

"Παράλληλες ευθείες"

Ανοίγω τα μάτια στο σκοτάδι

ανοίγεις τα μάτια στο φως

στο σταυροδρόμι της μέρας

χωρίζουν οι δρόμοι του χτες.

Σαν παράλληλες μοιάζουμε ευθείες

που κλειδώθηκε η ρότα στο χρόνο

μετερίζι ποινής αναγκαστικής πορείας

που δικάστηκε η μοίρα με πόνο.

Παλλόμενο κύμβαλο της μνήμης η θωριά

ακριβό αντίβαρο, ήλιος στη συννεφιά

μικρός δορυφόρος των ματιών σου το φως

απομένω, σε σκέφτομαι πως ζεις μοναχός.

Ανασαιμιά μου, η εκπνοή των λυγμών σου

της καρδιάς μου ο χτύπος, μονομάχος των φόβων σου

η κραυγή της ανάσας σου, οδηγός μου στ’ όνειρο

η σιωπή της καρδιάς σου, δάκρυ μου άνυδρο.

«Αίολη ρότα»

Πλημμυρίζει ο νους

από ναυάγια ηλεκτρισμένα

ακίνητη η πυξίδα

σε ταξίδια χιλιοειπωμένα.

Ρότα αίολη

στου κόσμου το βυθό

κάθομαι στην κουπαστή

κι αγναντεύω της σειρήνας τον καημό.

Χρυσά και μαλάματα

στην άκρη μιας ακτής

γίνηκαν άμμος

μάρτυρες μιας καθωσπρέπει φυλής.

Αφήνει τ΄ αγέρι

μήνυμα στον ουρανό

σ’ ένα μικρό αστέρι

που κρατάει της φωτιάς το θυμό.

Μες τα βήματα της λάμψης

μιας ματιάς στα πεταχτά

χάθηκε ο μίτος της σκέψης

στης μοίρας τα λευκά πανιά.

«Δίχτυ λέξεων»

Ακραιφνής πόθος
λάμνει στης μέρας το φως
και κάνει το ψέμα

αλήθειας φυγά
ακούραστη έξη

της νύχτας θωριά
με μάτια θολά

με χέρια δεμένα

όνειρα σφαλιστά

στο κάστρο της σκέψης
στων λέξεων τα δίχτυα

πιασμένα πουλιά
λαβώθηκε η μοίρα

στέργει τη μοναξιά!

¨Ονείρων σκιές¨

Έρχεσαι φεύγεις
σαν άνεμος χάνεσαι
γρικώ την ανάσα σου
πως τη σιωπή μάχεσαι.

Πλανιέται ο νους
σε χώρες κρυφές
σβησμένος δαυλός
σε ονείρων σκιές.

Δεν είσαι κοντά
κι όμως σε αγγίζω
στ’ ουρανού τη ματιά
θωρώ της ζωής μας το γκρίζο.

Φώτα θολά
παρέα συχνή
σιωπήσαν κι αυτά
κάποιου Αυγούστου την αυγή.

"Αύρα ερωτισμού"

Ένα φουλάρι ξεγλιστρά

απ' το γυμνό λαιμό της

καλοκαιρινό μελτέμι στα κρυφά

ζήλεψε να κλέψει τον καημό της.

Αύρα ερωτισμού

πλανιέται στον αέρα

σαν άρωμα κλεμμένου γιασεμιού

που φίλησε της μοναξιάς τη σφαίρα.

Ιππότης αλήτης ορθώνει το βλέμμα

μαγεύει τη νύχτα και κλέβει τ’ αστέρια

για να της πλέξει των ματιών της το στέμμα

δυο φεγγάρια μονοπάτια στα δικά του νυχτέρια.

Σαν η ένταση της στιγμής

κεράσει τη ματιά

κι η θωριά ερωτικής πνοής

παραδώσει τα κλειδιά

σαν ηφαίστειο γεννιέται

ενός αγγέλου η καρδιά.

"Ευχή"

Σκέψη μου, κρυφό μου μονοπάτι
κάψε κι απόψε της μνήμης το κερί
κι ορμήνεψε γλυκά στου φεγγαριού το άτι
κοντά του να στέργει σαν η νύχτα αργεί.

Σαν θεριεύει η μοναξιά
και σε ντύνει το ψύχος του ανθρώπινου χειμώνα
πύρωσε τα μάτια στης αγάπης τη φωτιά
που άνθισε και κόπηκε σε άχρονο κυκλώνα.

Κάθε που η σιωπή βασιλιά σε ντύνει
και σειρήνες ληστρικές φιμώνουν την αυγή
ψιθύρισε στη νύχτα χαμόγελο που σμίγει
με την ανάσα μου και γίνεται γλυκόλαλη φωνή.

Γλυκόπικρος αντίλαλος του αντίο το φιλί
άκουσα την ανάσα σου σαν ουρλιαχτό καταρράχτη
μιαν αρχή σε ένα τέλος και ένας τέλος στην αρχή
ναυαγοί κι οι δυο στου χρόνου το αδράχτι.

"Μια θνητή αυγή"

Σαν διχασμένο το εγώ
ν' αργοκυλάει
στη χαραμάδα της ζωής
που αργοσβήνει
μέσα σε φώτα υστερίας
και αλκοόλ
πόσα σου έδωσα ζωή
και πόσα σβήνεις
με κιμωλία αίμα
σαν ντεκόρ
να βάφω
υποσχέσεις πια ληγμένες
σε έρωτες που ζήτησαν
τη γη των αθανάτων
στην άβυσσο
γεννήθηκαν νεκροί
σε πόλη κέρινων
και λάγνων ομοιωμάτων
σαν θέλησαν να κλέψουν
τη φωτιά
του νου ανάσα
σε μυστικό αγκάλιασμα
κατάφεραν να λιώσουν την αγάπη
και έπλασαν στον ήλιο
το ψέμα με αγγέλου τη μορφή
έτσι ξεγέλασαν
τον φύλακα της λογικής
και πήραν τα κλειδιά
χαρίζοντας σιωπή
στα χείλη μιας θνητής αυγής!

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ & ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Εύχομαι σε όλους σας καλά Χριστούγεννα!

Ευτυχισμένο και δημιουργικό το 2010, 

με υγεία, πολλές ευτυχισμένες στιγμές και πολλή αγάπη

απλόχερα δοσμένη σε εσάς και στα αγαπημένα σας πρόσωπα!

Με την ευκαιρία των ευχών, να σας ευχαριστήσώ όλους σας,

που αγκαλιάσατε ζεστά με την ανάσα των σχολίων και των αναγνώσεών σας το, λίγων μηνών, μπλογκ μου!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ & ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΑ !

"Το γράμμα"

Σου γράφω ένα γράμμα

με της καρδιάς το ψίθυρο

βουτώ τυφλά τις λέξεις

σε έρωτα ανίσχυρο

φωνάζοντάς σου ν’ αντέξεις

ξυπνώντας σε απ’ το λήθαργο.

Σου γράφω ένα γράμμα

στης μοναξιάς μου τη γιορτή

στα μάτια τη νύχτα να κοιτάς

σαν κάνεις μιαν ευχή

στ’ αστέρια φυλώ ό,τι αγαπάς

σε κείνα ατενίζω των ματιών σου την αυγή.

Σου γράφω ένα γράμμα

κι ειν’ το μελάνι ακόμα νωπό

αίμα που σταλάζει σε κέρινο σώμα

ανάσα που τρέμει στο κενό

ζωή αφημένη σε κώμα

κι η πένα να πολεμά την έρημο.

Σου γράφω ένα γράμμα

μα αυτό ποτέ δεν θα το δεις

κουβάρι μαζεύω τη θλίψη

ιππότες οι λέξεις της λογικής

κι εγώ στης νύχτας την έκλειψη

μαθαίνω χώρια σου πως είναι να ζεις.

«Λέξεις»

Μικρές κυρίες

ατμοσφαιρικά χορεύουν

σε τεντωμένο σχοινί

φορώντας πολύχρωμα προσωπεία.

Γοητευτικές ντίβες

τραγουδώντας σε σοκάκια φράσεων

που τα λούζει ανέμελα

η πορφύρα αινιγματικής σελήνης.

Μάγισσες της οργής

καταπέλτες κοφτερών ονομάτων

θρυμματίζουν τα μέλη

και ανθίζουν σαν αγκάθια στο σώμα.

Φιλόδοξες θεατρίνες

φορώντας διαλεχτά στολίδια

κομπάζουν με πόζες στο φως

καθρεφτίζοντας το ναρκισσισμό τους.

Αξιοπρεπείς κυρίες

με παρηγορητική ματιά

και μια χούφτα κουράγιο στα χέρια

δύσκολα τις φράσεις αρθρώνουν

σαν το αντίο φυσήξει ο αέρας.

Μικρές κυρίες ατενίζουν ώριμες εξουσίες.

¨Ποιητής¨

Ένας ρομαντικός πολεμιστής

με όπλα μυριάδες, τις λέξεις

οπλίζει και γράφει,

σωπαίνει, κραυγάζει,

σε πεδίο πολέμου

με εικόνες ζωής

ρουφάει μελάνι

και ζωγραφίζει με αίμα ψυχής

σε χρυσοκέντητο καμβά.

Καταγής χυμένα ημιθανή σώματα

άλλα θα γεννηθούν ξανά

άλλα θα μείνουν στο σκοτάδι

στα σκονισμένα αφανή δωμάτια του Άδη.

Ένας ρομαντικός πολεμιστής

σ’ ένα ατέλειωτο πόλεμο

με το είδωλό του

με τον έρωτα

με τη φύση

με τη ζωή

με το θάνατο

με το αύριο

με την αρχή με το τέλος

μα δεν έχει τέλος αυτός ο ακήρυχτος πόλεμος

δεν έχει ήρωες

δεν έχει νικητές και ηττημένους

της λέξης η μάχη φαντάζει γιορτή.

¨Έρημη πόλη¨

Φώτα σε μια έρημη πόλη
παγερή η σιωπή, να σκοτώνει
ακούγονται αυλοί να ηχούν σε σκοπό αργό ...
σαν θάνατο.

Μυστικιστική ατμόσφαιρα σαν σε ιερή τελετουργία
πλέκει το πέπλο στον ιστό της η φαντασία,
πλανεύτρα, θεά των αισθήσεων,
υποβάλει λατρευτικά τη μύηση σε κόσμους παραισθήσεων.

Έρημοι δρόμοι μοναξιάς
κλέφτες που ερίζουν για λάφυρα μιας λείας
άρπαγες δαίμονες
που ντύνονται ενδύματα ευγενείας.

Θάνατος κάθε μέρα απουσίας
σαν δάκρυ που κυλά
μέσα από άδεια αγκαλιά 
ανεκπλήρωτης λατρείας.

Θέλω να ντύνομαι το σώμα σου
κάθε που χαράζει.
Θέλω να γίνεται η ανάσα μου ιστός
κι αυτή να σε αγκαλιάζει.