σαν άνεμος χάνεσαι
γρικώ την ανάσα σου
πως τη σιωπή μάχεσαι.
Πλανιέται ο νους
σε χώρες κρυφές
σβησμένος δαυλός
σε ονείρων σκιές.
Δεν είσαι κοντά
κι όμως σε αγγίζω
στ’ ουρανού τη ματιά
θωρώ της ζωής μας το γκρίζο.
Φώτα θολά
παρέα συχνή
σιωπήσαν κι αυτά
κάποιου Αυγούστου την αυγή.
6 σχόλια:
Το πρώτο σχόλιο, Νατάσα μου, για να δεις πόσο μας έλειψαν οι αναρτήσεις σου, η Αύρα του ερωτισμού σου! Μα πού γύριζες; "Σε χώρες κρυφές", ε;
"Δεν είναι δίχως ποίημα, προς Θεού,/ να μένουν οι σελίδες". Κρυώνουν...
κι εμένα μου έλειψες φίλη Νατάσα... η γραφή σου, η ευαισθησία σου, το άγγιγμα της ψυχής σου πάνω στις λέξεις... χαίρομαι που σε ξαναδιαβάζω!
Γεια σου Γιάννη, σε ευχαριστώ για το θερμό σου σχόλιο! Να είσαι καλά και να είσαι πάντα δημιουργικός!
Γεια σου και σένα φίλε Νιμερτή, σας ευχαριστώ από καρδιάς για τη πιστή φιλία και τη συμμετοχή σας εδώ!!
Καλή Πρωτομαγιά
Και Καλό Μήνα Νατασα
Και πάντα ναναι ανοιξιάτικος
....
Καλό μήνα ... γεμάτος ευωδιές και χρώματα στη σκέψη και στη διάθεση να είναι καλέ μου Βέλβετ!Φιλιά!
Δημοσίευση σχολίου